Van Surinaamse mango tot Parbo bier
Door: Kiki
Blijf op de hoogte en volg Kiki
05 September 2014 | Suriname, Paramaribo
Hallo vanuit mijn kamertje in Paramaribo!
Gistermiddag ben ik om 16:15 Surinaamse tijd geland in Zanderij, een uurtje later dan de KLM eigenlijk gepland had. Het was een enerverende vlucht kan ik jullie vertellen! Maar laat ik even beginnen bij het begin. Nadat ik geheel zonder problemen de douane gepasseerd was (ik maakte me wel even zorgen over de afmetingen van mijn onmisbare grote groene rugzak) nam ik plaats bij gate E24. Ik wilde hier even rustig een boek gaan lezen maar veel verder dan één à twee woorden kwam ik niet. Naast me zat een vrouw die ronduit begon te kletsen. Zo vertelde de vrouw dat zij na zes jaar weer op bezoek ging bij haar familie in Suriname. Ze had haar familie niks laten weten dus die zijn gister ongetwijfeld blij verrast door Perla, zo heette de vriendelijke mevrouw. Vervolgens was er nog een meisje, Cherise, die een gesprek aanknoopte en die was verrassend direct om meteen mijn telefoonnummer te bemachtigen zodat we wat zouden kunnen gaan afspreken in Parmaribo. Toen Perla dat hoorde wilde zij ook graag nummers uitwisselen en zo was het dankzij al die gezelligheid binnen de kortste keren tijd om aan boord te gaan van het vliegtuig.
Toen ik mezelf met die enorme rugzak door het gangpad van het vliegtuig had gewurmd kwam ik bij stoel 57K terecht, waar ik deze vlucht zou moeten vertoeven naast het raam. De andere twee stoelen waren al gevuld met een vriendelijk Surinaams stel. Er werd vrijwel direct naar mijn hoofd geslingerd "of ik maar niet al te vaak moest plassen" door de man naast mij, gevolgd door een schaterlach. Ik heb de man toen maar meteen verteld dat dat waarschijnlijk wel het geval zal zijn na de flesjes spa die ik de betreffende morgen had gedronken. Na dat gezegd te hebben moest de man nog harder lachen. Al vrij snel wist ook deze man mij de oren van het hoofd te kletsen. Ja, geloof het of niet, maar in verhouding tot deze man valt het volume wat ik dagelijks produceer nog reuze mee. Zo heb ik mijn 9 uur durende vlucht oprecht maar drie nummers kunnen afspelen op mijn iPod touch. Maar tot mijn grote plezier. Ik heb enorm veel schik gehad met deze meneer, zeker de helft van de tijd heeft de rest van de mensen in het vliegtuig die schaterlach en het gegiechel moeten aanhoren. De rest van de tijd heb ik gevuld met het openen van cadeautjes, het kijken naar de film "The Fault In Our Stars" en schrijven. Het was oprecht hartverwarmend om de lieve kaartjes te lezen en de foto's te bekijken. Mama wist mij ieder half uur blij te maken met een kleine verrassing waarop een briefje geplakt zat met een boodschap die betrekking had op het cadeautje. Wat een heldin. Het kadootje waar ik vrijwel meteen enorm veel plezier van heb gehad is het vriendenboekje. Het vriendenboek heb ik natuurlijk onder de neus geschoven van Swamie, de vriendelijke Surinaamse buurman waarover ik net vertelde. De man is al aardig op leeftijd dus hij wist niet echt wat hem overkwam maar Swamie heeft de eerste twee bladzijdes van mijn vriendenboek netjes ingevuld. Zijn hobby is werken en bij "Het leukste wat jij en ik ooit samen gedaan hebben is:" vulde Swamie in "hele tijd praatjes maken. ik kijken, eten, drinken, buiten kijken. Kiki is en heel lieve mijsje." Ook Mollie, Lies & Vio hebben mij enorm blij gemaakt met hun creatieve kunstjes en lieve woorden!
Toen we vanuit het vliegtuig eindelijk konden genieten van het Surinaamse oerwoud onder ons begon het te regenen. Dit resulteerde in het feit dat we rondjes gingen vliegen omdat het blijkbaar niet handig was om daar doorheen te vliegen. Eenmaal onder de wolken zag ik een enorme regenboog, wauw, een betere aankomst had ik niet kunnen wensen!
In de rij bij de Surinaamse luchthaven waar iedereen zijn paspoort moest laten zien ontmoette ik Thomas, een jongen uit Rotterdam die voor zijn opleiding Civiele Techniek ook vijf maanden aan de slag gaat in Paramaribo. Samen met hem heb ik een Surinaams sim-kaartje gehaald en de euro's ingewisseld voor Surinaamse dollars bij de bank. Vervolgens zijn we de luchthaven uitgelopen en daar werd ik opgewacht door Marilva, zij bracht me naar het Guesthouse. Daar werd ik aangesproken door Peter, een geneeskunde student die ook richting Paramaribo moest. Ik stelde hem voor om mee te rijden en uiteindelijk volgden Marilva, Peter en ik de weg van Zanderij naar Paramaribo. Ik was meteen onder de indruk van de omgeving, zo anders, zo natuurlijk, zo groen, zo groot, zo warm en bovenal zo fijn. Natuurlijk meteen mijn camera bij de hand gepakt en gaan klikken, helaas was het vrij lastig kiekjes te creëren vanuit een rijdende auto maar ik vermoed dat ik deze rit niet snel zal vergeten. Het staat scherp in mijn geheugen geprent. Marilva heeft ons gedurende de rit naar Paramaribo enorm veel verteld. Een spannend ritje was het wel, de mentaliteit voor wat betreft het autorijden is in Suriname totaal anders dan in ons kikkerlandje. Nauwelijks structuur, gewoon rijden. Onderweg kregen Peter en ik een blik Parbo bier, dat is Surinaams bier en het logo lijkt sprekend op Amstel bier. Nu moet ik zeggen dat ik niet bepaald fan ben van bier, maar dit parbo biertje was goed te drinken. Laatstgenoemde kan ook komen door het feit dat ik enorm dorst had maar dat laat ik even in het midden.
Toen we Peter hadden afgezet bij de Gongrijpstraat waar hij voor zes weken zal verblijven gingen we door. Langs de Prinsessenstraat waar Marilva mij heeft voorgesteld aan nog een stagiaire en door naar de Saturnusstraat waar ik komende vijf maanden zal verblijven. Ik was de eerste studente in het huis, maandag komt de rest. Toen ik dat hoorde schrok ik een beetje.. Zo'n groot huis, alleen, in Suriname, waar ik nauwelijks iemand ken. Maar gelukkig werd dat nare gevoel al gauw weggenomen door Lucien Fernandes. De eigenaar die twee huizen verderop woont met zijn vrouw en hondjes. Ik werd letterlijk met open armen ontvangen door hem, hij liet mij zijn huis zien en gaf me een Surinaamse mango. Nou.. Daar kunnen de mango's die in Nederland op de markt liggen dus echt niet aan tippen, zelfs niet de mango's die ik koop bij het Turkse supermarktje in Utrecht bij ons om de hoek. Vervolgens nam hij me meteen mee op tour door Paramaribo. Liet me het Onafhankelijkheidsplein zien, het vat en ga zo maar door. Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan om de nodige spulletjes te halen voor thuis. Toen we thuis kwamen was het al gauw 22:00. Mijn lichaam was op, ik was doodmoe. Ook niet heel gek, te bedenken dat het in Nederland inmiddels 03:00 's nachts was. Dus ik ben op bed geploft, heb mijn klamboe geïnstalleerd en was zo weg.
Ik lig nu nog even lekker lui op bed. Zo mijn spullen maar eens uitpakken en aankloppen bij Lucien. Op naar een dag vol nieuwigheden in Paramaribo!
Liefs Kiki
Gistermiddag ben ik om 16:15 Surinaamse tijd geland in Zanderij, een uurtje later dan de KLM eigenlijk gepland had. Het was een enerverende vlucht kan ik jullie vertellen! Maar laat ik even beginnen bij het begin. Nadat ik geheel zonder problemen de douane gepasseerd was (ik maakte me wel even zorgen over de afmetingen van mijn onmisbare grote groene rugzak) nam ik plaats bij gate E24. Ik wilde hier even rustig een boek gaan lezen maar veel verder dan één à twee woorden kwam ik niet. Naast me zat een vrouw die ronduit begon te kletsen. Zo vertelde de vrouw dat zij na zes jaar weer op bezoek ging bij haar familie in Suriname. Ze had haar familie niks laten weten dus die zijn gister ongetwijfeld blij verrast door Perla, zo heette de vriendelijke mevrouw. Vervolgens was er nog een meisje, Cherise, die een gesprek aanknoopte en die was verrassend direct om meteen mijn telefoonnummer te bemachtigen zodat we wat zouden kunnen gaan afspreken in Parmaribo. Toen Perla dat hoorde wilde zij ook graag nummers uitwisselen en zo was het dankzij al die gezelligheid binnen de kortste keren tijd om aan boord te gaan van het vliegtuig.
Toen ik mezelf met die enorme rugzak door het gangpad van het vliegtuig had gewurmd kwam ik bij stoel 57K terecht, waar ik deze vlucht zou moeten vertoeven naast het raam. De andere twee stoelen waren al gevuld met een vriendelijk Surinaams stel. Er werd vrijwel direct naar mijn hoofd geslingerd "of ik maar niet al te vaak moest plassen" door de man naast mij, gevolgd door een schaterlach. Ik heb de man toen maar meteen verteld dat dat waarschijnlijk wel het geval zal zijn na de flesjes spa die ik de betreffende morgen had gedronken. Na dat gezegd te hebben moest de man nog harder lachen. Al vrij snel wist ook deze man mij de oren van het hoofd te kletsen. Ja, geloof het of niet, maar in verhouding tot deze man valt het volume wat ik dagelijks produceer nog reuze mee. Zo heb ik mijn 9 uur durende vlucht oprecht maar drie nummers kunnen afspelen op mijn iPod touch. Maar tot mijn grote plezier. Ik heb enorm veel schik gehad met deze meneer, zeker de helft van de tijd heeft de rest van de mensen in het vliegtuig die schaterlach en het gegiechel moeten aanhoren. De rest van de tijd heb ik gevuld met het openen van cadeautjes, het kijken naar de film "The Fault In Our Stars" en schrijven. Het was oprecht hartverwarmend om de lieve kaartjes te lezen en de foto's te bekijken. Mama wist mij ieder half uur blij te maken met een kleine verrassing waarop een briefje geplakt zat met een boodschap die betrekking had op het cadeautje. Wat een heldin. Het kadootje waar ik vrijwel meteen enorm veel plezier van heb gehad is het vriendenboekje. Het vriendenboek heb ik natuurlijk onder de neus geschoven van Swamie, de vriendelijke Surinaamse buurman waarover ik net vertelde. De man is al aardig op leeftijd dus hij wist niet echt wat hem overkwam maar Swamie heeft de eerste twee bladzijdes van mijn vriendenboek netjes ingevuld. Zijn hobby is werken en bij "Het leukste wat jij en ik ooit samen gedaan hebben is:" vulde Swamie in "hele tijd praatjes maken. ik kijken, eten, drinken, buiten kijken. Kiki is en heel lieve mijsje." Ook Mollie, Lies & Vio hebben mij enorm blij gemaakt met hun creatieve kunstjes en lieve woorden!
Toen we vanuit het vliegtuig eindelijk konden genieten van het Surinaamse oerwoud onder ons begon het te regenen. Dit resulteerde in het feit dat we rondjes gingen vliegen omdat het blijkbaar niet handig was om daar doorheen te vliegen. Eenmaal onder de wolken zag ik een enorme regenboog, wauw, een betere aankomst had ik niet kunnen wensen!
In de rij bij de Surinaamse luchthaven waar iedereen zijn paspoort moest laten zien ontmoette ik Thomas, een jongen uit Rotterdam die voor zijn opleiding Civiele Techniek ook vijf maanden aan de slag gaat in Paramaribo. Samen met hem heb ik een Surinaams sim-kaartje gehaald en de euro's ingewisseld voor Surinaamse dollars bij de bank. Vervolgens zijn we de luchthaven uitgelopen en daar werd ik opgewacht door Marilva, zij bracht me naar het Guesthouse. Daar werd ik aangesproken door Peter, een geneeskunde student die ook richting Paramaribo moest. Ik stelde hem voor om mee te rijden en uiteindelijk volgden Marilva, Peter en ik de weg van Zanderij naar Paramaribo. Ik was meteen onder de indruk van de omgeving, zo anders, zo natuurlijk, zo groen, zo groot, zo warm en bovenal zo fijn. Natuurlijk meteen mijn camera bij de hand gepakt en gaan klikken, helaas was het vrij lastig kiekjes te creëren vanuit een rijdende auto maar ik vermoed dat ik deze rit niet snel zal vergeten. Het staat scherp in mijn geheugen geprent. Marilva heeft ons gedurende de rit naar Paramaribo enorm veel verteld. Een spannend ritje was het wel, de mentaliteit voor wat betreft het autorijden is in Suriname totaal anders dan in ons kikkerlandje. Nauwelijks structuur, gewoon rijden. Onderweg kregen Peter en ik een blik Parbo bier, dat is Surinaams bier en het logo lijkt sprekend op Amstel bier. Nu moet ik zeggen dat ik niet bepaald fan ben van bier, maar dit parbo biertje was goed te drinken. Laatstgenoemde kan ook komen door het feit dat ik enorm dorst had maar dat laat ik even in het midden.
Toen we Peter hadden afgezet bij de Gongrijpstraat waar hij voor zes weken zal verblijven gingen we door. Langs de Prinsessenstraat waar Marilva mij heeft voorgesteld aan nog een stagiaire en door naar de Saturnusstraat waar ik komende vijf maanden zal verblijven. Ik was de eerste studente in het huis, maandag komt de rest. Toen ik dat hoorde schrok ik een beetje.. Zo'n groot huis, alleen, in Suriname, waar ik nauwelijks iemand ken. Maar gelukkig werd dat nare gevoel al gauw weggenomen door Lucien Fernandes. De eigenaar die twee huizen verderop woont met zijn vrouw en hondjes. Ik werd letterlijk met open armen ontvangen door hem, hij liet mij zijn huis zien en gaf me een Surinaamse mango. Nou.. Daar kunnen de mango's die in Nederland op de markt liggen dus echt niet aan tippen, zelfs niet de mango's die ik koop bij het Turkse supermarktje in Utrecht bij ons om de hoek. Vervolgens nam hij me meteen mee op tour door Paramaribo. Liet me het Onafhankelijkheidsplein zien, het vat en ga zo maar door. Daarna zijn we naar de supermarkt gegaan om de nodige spulletjes te halen voor thuis. Toen we thuis kwamen was het al gauw 22:00. Mijn lichaam was op, ik was doodmoe. Ook niet heel gek, te bedenken dat het in Nederland inmiddels 03:00 's nachts was. Dus ik ben op bed geploft, heb mijn klamboe geïnstalleerd en was zo weg.
Ik lig nu nog even lekker lui op bed. Zo mijn spullen maar eens uitpakken en aankloppen bij Lucien. Op naar een dag vol nieuwigheden in Paramaribo!
Liefs Kiki
-
05 September 2014 - 15:17
Lieke Keuvelaar:
Geniet van je reis. Zo te lezen gaat dat wel lukken
n! Fantastische eerste dag! Toitoitoi -
05 September 2014 - 15:32
Angélique:
Wat een geweldige start van je Surinaamse avontuur. Zo bijzonder, al die hartelijke mensen.
Erg leuk om te lezen! Ik blijf je volgen. -
05 September 2014 - 16:30
René Van Dongen:
Hoi Kiki, goed te horen dat je reis zo leuk is verlopen. Het klinkt allemaal als een spannend avontuur. Liefs van ons -
05 September 2014 - 18:48
Mollie:
Klinkt echt al helemaal geweldig! Had ook niet anders verwacht met jou vlotte babbel haha. Wat heb je het toch weer mooi beschreven:) knuffel -
06 September 2014 - 15:41
Nina Van Dongen:
Wat super Kiki! Ben benieuwd naar alle berichten die zullen volgen.
-
07 September 2014 - 17:11
Marcel De Groot:
Hoi Kiki, via Sterre's facebook maar even gespiekt naar jouw reisverslag. Prachtig om te lezen, gaat vast goed komen veronderstel ik. Groeten van ons. -
08 September 2014 - 15:29
Ilona:
Hoi Kiki. Veel plezier en GENIET. -
09 September 2014 - 10:32
Fred:
Hoi Kiki, zo leuk om te lezen hoe het je vergaat. Veel plezier in je nieuwe omgeving en maak er een mooie tijd van. Als jij schrijft blijf ik lezen! Groetjes uit het verre Lobith! -
09 September 2014 - 22:28
Gerda:
Het lijkt alsof je al maanden daar bent ;) .... zoveel te vertellen. Geweldig Kiki je reisverslagen. Dat belooft nog wat voor de komende tijd! Geniet ervan meid.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
