Het volgende avontuur zal over 10 dagen aanbreken.
Door: Kiki
Blijf op de hoogte en volg Kiki
22 December 2014 | Suriname, Paramaribo
Lieve allemaal,
Het voelt nog heel onwerkelijk maar over tien dagen begin ik aan een volgend avontuur. Backpacken door het innovatieve land vol met prachtige landschappen, vrolijke mensen en mooie steden, Colombia! Kenmerken waar ik nu al vrolijk van word. Na heel wat research en het aanhoren van ervaringen van bekenden weet ik dat Colombia veilig genoeg is om er te gaan reizen, ondanks het feit dat het land een nogal corrupt verleden heeft en de guerrillabeweging nog steeds actief is. De door de Nederlandse overheid bestempelde onveilige gebieden ga ik dan ook zeker uit de weg. Ik ben nog steeds blij dat ik de keuze heb gemaakt om toch te gaan en wederom bijzondere ervaringen ga opzoeken, welke dat dan ook moge zijn. Er zit ook wel enige spanning in mijn lijf maar ik zou het definiëren als zijnde gezonde spanning. :)
De Spaanse woorden zal ik naar verwachting uit mijn grote duim moeten gaan zuigen maar dat maakt ruimte voor het zoeken naar creatieve oplossingen zoals handen- en voetenwerk en tekeningen. Ik heb er alle vertrouwen in! En anders kan ik altijd nog het mini woordenboekje raadplegen dat mama voor me heeft meegebracht. Het doorspitten van het Lonely Planet boek Colombia is één van mijn favoriete bezigheden afgelopen dagen naast alle gezelligheid die de maand december met zich meebrengt. Het is te merken dat december een flinke feestmaand is hier in Suriname! Op het Onafhankelijkheidsplein staat een enorme kerstboom die verlicht is en op de wegen is het nog drukker dan voorheen. Fietsen kan haast beter gedaan worden met een mondkapje want de uitlaatgassen zijn nog duidelijker aanwezig. Er is dan ook iedere dag wel iets te beleven, één en al feest! De versieringen maken de stad erg gezellig vind ik. Kunstwerken qua verlichting bij sommige huizen zijn vergelijkbaar met de kerstmarkt in Duitsland!
Mama en Ronnie zijn vorige week donderdag weer vertrokken naar Nederland. Het was even slikken toen ik mama weer gedag moest zeggen, daarbij kwam dat Annick, Rais & Daph ook naar huis gingen. Afscheid nemen gebeurt nu bijna wekelijks. Er is een tijd van komen en van gaan maar het blijft soms vervelend om mensen gedag te moeten zeggen. Maar... nog 38 dagen en ik land alweer in de leukste stad van ons kikkerlandje, Amsterdam!
Het was echt geweldig om Suriname te delen met mama & Ronnie. Het deed me doen beseffen hoe gewend ik eigenlijk ben aan de cultuur en het land. In het binnenland hebben we genoten van de soela's, Nieuw-Aurora (een marron dorp), een wandeling door de jungle en de waardevolle gesprekken niet te vergeten! Ik had het voor geen goud willen missen! En zij ook niet, wat een geluk.
Kerst en Oud & Nieuw naderen, ik besef hier niet echt dat het die tijd van het jaar is. Waarschijnlijk doordat ik de feestdagen associeer met kou, sneeuw en veel eten! Maar om toch een beetje een kerstgevoel te creëren gaan we met een groep mensen het binnenland in voor één nachtje. Kerstmis in de ongerepte natuur van Suriname, inclusief hangmat, kampvuur en een glaasje Borgoe. Heel wat anders dan afgelopen jaren maar het klinkt mij prima in de oren. Oud & Nieuw is ook veelbelovend, al helemaal na het prachtige vuurwerk dat in de lucht ging bij het festival waar we afgelopen zaterdag waren. Dat was overigens echt een opmerkelijke avond, Beenie Man trad op. De lokale bevolking ging volledig uit hun dak! Het was echt geniaal om mee te hossen op de muziek, wat een vrolijkheid en energie kwam daarbij kijken zeg.
Over energie en vrolijkheid gesproken, die combinatie is niet bepaald van toepassing op de gebeurtenis van zojuist. Nog geen uur geleden heb ik mijn iPhone laten sneuvelen. De voorkant zit vol met barsten, dus als ik in mijn bericht totale lariekoek uitkraam dan weten jullie waar het aan ligt. Die telefoon is momenteel het enige apparaat waarmee ik contact kan maken met de medemens via internet aangezien de laptop inmiddels al in Nederland ligt. Inclusief alle resterende bagage die niet meekon richting Colombia. Het enige wat momenteel te vinden is in mijn kamertje hier aan de Prinsessestraat zijn dus de spullen die over een aantal dagen worden gepropt in de backpack! Gelukkig heb ik mijn oldschool telefoontje uit 2008 meegenomen dus daarmee kan ik bellen en SMS'en via een Surinaamse simkaart.
Het vriendenboekje is overigens uitgegroeid tot een waardevol bezit. Mensen verzinnen de meest gekke antwoorden om het boekje mee te vullen, tot mijn grote plezier als ik het terug lees. En binnenkort zal er verstoppertje worden gespeeld in het grote huis hier aan de Prinsessestraat! Else en ik kwamen plots op het idee en hebben de huisbaas netjes om toestemming gevraagd. Wat een plezier. En van het weekend ga ik met Cornellie, mijn collega, en haar dochter Naomi eten aan de Waterkant. Zo vul ik mijn laatste dagen een beetje in. Er zijn ongetwijfeld talloze dingen die ik vergeet te benoemen maar ik ga jullie in Nederland bekogelen met alle verhalen over mijn ervaringen. Wat ik vooral ga doen komende dagen is nog even flink genieten van alle kleine dingen want oooh wat vliegen de momenten snel voorbij.
Oja er schieten me een paar dingen te binnen! Ongestructureerd als ik kan praten, zo is ook deze blog geschreven zoals jullie mogelijk merken. Een aantal mensen hebben me hier al gevraagd of ik ADHD heb. Ik weet tot op heden nog niet onder welke categorie ik die vraag zal plaatsen dus ik laat hem lekker in het midden hangen! Gelukkig worden de kenmerken vrolijk en enthousiast vaker benoemd, dat relativeert de boel een beetje.
Terug naar de dingen die me te binnen zijn geschoten. Zondagochtend 7 december om 06:00 zaten we op de fiets naar sportvereniging Oase, allen in de veronderstelling dat we gingen meedoen aan een triatlon die een makkie zou worden. Op onze crappy gehuurde fietsjes, zonder helm, sommigen zelfs zonder fatsoenlijke sportkledij kwamen we aan bij de sportclub. Onze monden vielen open van verbazing en vervolgens schoten we gezamenlijk in de lach. Er stonden allemaal luxe racefietsen inclusief fietshelmen en men was veelal gekleed in van die handige pakjes waarmee je kan zwemmen, fietsen en hardlopen. Zo'n soort broekpak weet je wel! Kwamen wij aanzetten met onze omafiets. Dat was toch wel een giller. Ja, god nondeju, die triatlon was afzien. Zwemmen was absoluut het zwaarste onderdeel vond ik. Zoals Daphne als een vis door het water bewoog, leek ik wel een hondje met een manke poot in het water die zo nu en dan moeite had om vooruit te komen. Maar dat maakte het niet minder plezierig. De overgang van het fietsen naar het hardlopen was erg zwaar vond ik. Toch heb ik twee mensen kunnen passeren met hardlopen, dat resulteerde wel in een adem die lastig onder controle te krijgen was. Respect voor de mensen die vaker deelnemen aan zo'n triatlon. Uiteindelijk zijn Thomas, Joeri, Daphne en ik op de 8e plaats geëindigd van de 15. We waren trots op onze prestatie na die constatering aan het begin! Geloof het of niet trouwens maar mijn conditie is flink gekelderd. Dat heeft me wel even wakker geschud en afgelopen week ben ik dan ook weer netjes flink aan het werk gegaan. Hardlopen, een gladiator work-out, zwemmen en fietsen, allen gevolgd door een zeer voldaan gevoel.
Laatst hebben we dolfijnen in het wild gezien, wat een mooie sierlijke beestjes zijn dat zeg. Jullie hebben het vast voorbij zien komen op Facebook. De bootsman zette een muziekje op en de dolfijnen sprongen soms voor onze boot langs. Super mooi! De Weg Naar Zee waar ik naar toe ben gefietst met Bas was ook een bijzondere ervaring. We kwamen uit bij de zee waar een bedevaartsoord met een Hindoestaanse tempel vol met enorme beelden met de meest gekke creaties stond. Er heerste een vredige rust rondom de tempel, het was erg fijn om daar rond te lopen vond ik persoonlijk.
Ik vermoed dat dit mijn laatste blog zal zijn vanaf Surinaamse bodem dus ik wil jullie allemaal heeele fijne kerstdagen toewensen & alvast een gelukkig nieuwjaar. <3
Zie jullie in 2015 lieve mensen.
De laatste figuurlijke brassa vanuit Suriname voor jullie
Het voelt nog heel onwerkelijk maar over tien dagen begin ik aan een volgend avontuur. Backpacken door het innovatieve land vol met prachtige landschappen, vrolijke mensen en mooie steden, Colombia! Kenmerken waar ik nu al vrolijk van word. Na heel wat research en het aanhoren van ervaringen van bekenden weet ik dat Colombia veilig genoeg is om er te gaan reizen, ondanks het feit dat het land een nogal corrupt verleden heeft en de guerrillabeweging nog steeds actief is. De door de Nederlandse overheid bestempelde onveilige gebieden ga ik dan ook zeker uit de weg. Ik ben nog steeds blij dat ik de keuze heb gemaakt om toch te gaan en wederom bijzondere ervaringen ga opzoeken, welke dat dan ook moge zijn. Er zit ook wel enige spanning in mijn lijf maar ik zou het definiëren als zijnde gezonde spanning. :)
De Spaanse woorden zal ik naar verwachting uit mijn grote duim moeten gaan zuigen maar dat maakt ruimte voor het zoeken naar creatieve oplossingen zoals handen- en voetenwerk en tekeningen. Ik heb er alle vertrouwen in! En anders kan ik altijd nog het mini woordenboekje raadplegen dat mama voor me heeft meegebracht. Het doorspitten van het Lonely Planet boek Colombia is één van mijn favoriete bezigheden afgelopen dagen naast alle gezelligheid die de maand december met zich meebrengt. Het is te merken dat december een flinke feestmaand is hier in Suriname! Op het Onafhankelijkheidsplein staat een enorme kerstboom die verlicht is en op de wegen is het nog drukker dan voorheen. Fietsen kan haast beter gedaan worden met een mondkapje want de uitlaatgassen zijn nog duidelijker aanwezig. Er is dan ook iedere dag wel iets te beleven, één en al feest! De versieringen maken de stad erg gezellig vind ik. Kunstwerken qua verlichting bij sommige huizen zijn vergelijkbaar met de kerstmarkt in Duitsland!
Mama en Ronnie zijn vorige week donderdag weer vertrokken naar Nederland. Het was even slikken toen ik mama weer gedag moest zeggen, daarbij kwam dat Annick, Rais & Daph ook naar huis gingen. Afscheid nemen gebeurt nu bijna wekelijks. Er is een tijd van komen en van gaan maar het blijft soms vervelend om mensen gedag te moeten zeggen. Maar... nog 38 dagen en ik land alweer in de leukste stad van ons kikkerlandje, Amsterdam!
Het was echt geweldig om Suriname te delen met mama & Ronnie. Het deed me doen beseffen hoe gewend ik eigenlijk ben aan de cultuur en het land. In het binnenland hebben we genoten van de soela's, Nieuw-Aurora (een marron dorp), een wandeling door de jungle en de waardevolle gesprekken niet te vergeten! Ik had het voor geen goud willen missen! En zij ook niet, wat een geluk.
Kerst en Oud & Nieuw naderen, ik besef hier niet echt dat het die tijd van het jaar is. Waarschijnlijk doordat ik de feestdagen associeer met kou, sneeuw en veel eten! Maar om toch een beetje een kerstgevoel te creëren gaan we met een groep mensen het binnenland in voor één nachtje. Kerstmis in de ongerepte natuur van Suriname, inclusief hangmat, kampvuur en een glaasje Borgoe. Heel wat anders dan afgelopen jaren maar het klinkt mij prima in de oren. Oud & Nieuw is ook veelbelovend, al helemaal na het prachtige vuurwerk dat in de lucht ging bij het festival waar we afgelopen zaterdag waren. Dat was overigens echt een opmerkelijke avond, Beenie Man trad op. De lokale bevolking ging volledig uit hun dak! Het was echt geniaal om mee te hossen op de muziek, wat een vrolijkheid en energie kwam daarbij kijken zeg.
Over energie en vrolijkheid gesproken, die combinatie is niet bepaald van toepassing op de gebeurtenis van zojuist. Nog geen uur geleden heb ik mijn iPhone laten sneuvelen. De voorkant zit vol met barsten, dus als ik in mijn bericht totale lariekoek uitkraam dan weten jullie waar het aan ligt. Die telefoon is momenteel het enige apparaat waarmee ik contact kan maken met de medemens via internet aangezien de laptop inmiddels al in Nederland ligt. Inclusief alle resterende bagage die niet meekon richting Colombia. Het enige wat momenteel te vinden is in mijn kamertje hier aan de Prinsessestraat zijn dus de spullen die over een aantal dagen worden gepropt in de backpack! Gelukkig heb ik mijn oldschool telefoontje uit 2008 meegenomen dus daarmee kan ik bellen en SMS'en via een Surinaamse simkaart.
Het vriendenboekje is overigens uitgegroeid tot een waardevol bezit. Mensen verzinnen de meest gekke antwoorden om het boekje mee te vullen, tot mijn grote plezier als ik het terug lees. En binnenkort zal er verstoppertje worden gespeeld in het grote huis hier aan de Prinsessestraat! Else en ik kwamen plots op het idee en hebben de huisbaas netjes om toestemming gevraagd. Wat een plezier. En van het weekend ga ik met Cornellie, mijn collega, en haar dochter Naomi eten aan de Waterkant. Zo vul ik mijn laatste dagen een beetje in. Er zijn ongetwijfeld talloze dingen die ik vergeet te benoemen maar ik ga jullie in Nederland bekogelen met alle verhalen over mijn ervaringen. Wat ik vooral ga doen komende dagen is nog even flink genieten van alle kleine dingen want oooh wat vliegen de momenten snel voorbij.
Oja er schieten me een paar dingen te binnen! Ongestructureerd als ik kan praten, zo is ook deze blog geschreven zoals jullie mogelijk merken. Een aantal mensen hebben me hier al gevraagd of ik ADHD heb. Ik weet tot op heden nog niet onder welke categorie ik die vraag zal plaatsen dus ik laat hem lekker in het midden hangen! Gelukkig worden de kenmerken vrolijk en enthousiast vaker benoemd, dat relativeert de boel een beetje.
Terug naar de dingen die me te binnen zijn geschoten. Zondagochtend 7 december om 06:00 zaten we op de fiets naar sportvereniging Oase, allen in de veronderstelling dat we gingen meedoen aan een triatlon die een makkie zou worden. Op onze crappy gehuurde fietsjes, zonder helm, sommigen zelfs zonder fatsoenlijke sportkledij kwamen we aan bij de sportclub. Onze monden vielen open van verbazing en vervolgens schoten we gezamenlijk in de lach. Er stonden allemaal luxe racefietsen inclusief fietshelmen en men was veelal gekleed in van die handige pakjes waarmee je kan zwemmen, fietsen en hardlopen. Zo'n soort broekpak weet je wel! Kwamen wij aanzetten met onze omafiets. Dat was toch wel een giller. Ja, god nondeju, die triatlon was afzien. Zwemmen was absoluut het zwaarste onderdeel vond ik. Zoals Daphne als een vis door het water bewoog, leek ik wel een hondje met een manke poot in het water die zo nu en dan moeite had om vooruit te komen. Maar dat maakte het niet minder plezierig. De overgang van het fietsen naar het hardlopen was erg zwaar vond ik. Toch heb ik twee mensen kunnen passeren met hardlopen, dat resulteerde wel in een adem die lastig onder controle te krijgen was. Respect voor de mensen die vaker deelnemen aan zo'n triatlon. Uiteindelijk zijn Thomas, Joeri, Daphne en ik op de 8e plaats geëindigd van de 15. We waren trots op onze prestatie na die constatering aan het begin! Geloof het of niet trouwens maar mijn conditie is flink gekelderd. Dat heeft me wel even wakker geschud en afgelopen week ben ik dan ook weer netjes flink aan het werk gegaan. Hardlopen, een gladiator work-out, zwemmen en fietsen, allen gevolgd door een zeer voldaan gevoel.
Laatst hebben we dolfijnen in het wild gezien, wat een mooie sierlijke beestjes zijn dat zeg. Jullie hebben het vast voorbij zien komen op Facebook. De bootsman zette een muziekje op en de dolfijnen sprongen soms voor onze boot langs. Super mooi! De Weg Naar Zee waar ik naar toe ben gefietst met Bas was ook een bijzondere ervaring. We kwamen uit bij de zee waar een bedevaartsoord met een Hindoestaanse tempel vol met enorme beelden met de meest gekke creaties stond. Er heerste een vredige rust rondom de tempel, het was erg fijn om daar rond te lopen vond ik persoonlijk.
Ik vermoed dat dit mijn laatste blog zal zijn vanaf Surinaamse bodem dus ik wil jullie allemaal heeele fijne kerstdagen toewensen & alvast een gelukkig nieuwjaar. <3
Zie jullie in 2015 lieve mensen.
De laatste figuurlijke brassa vanuit Suriname voor jullie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
