Een adembenemend weekend zonder tijd
Door: Kiki
Blijf op de hoogte en volg Kiki
16 Oktober 2014 | Suriname, Lelydorp
Na een adembenemend weekend zonder tijd in het primaire regenwoud van Suriname heeft Chikungunya de overhand. Het leven gaat niet altijd over roosjes. Maar jullie kennen mij langer dan vandaag, we blijven positief! Ik ben allang blij dat het kleine rotbeest, wordt ook wel mug genoemd, mij afgelopen weekend met rust heeft gelaten anders was ik niet zo enthousiast en energiek geweest denk ik. Daarnaast is het zo dat er nu antistoffen in mijn lijfje worden aangemaakt wat ervoor zorgt dat de kans minder groot is dat ik er last van heb als mama & Ronnie langskomen. Jaaa, ze hebben gisteravond geboekt en ze komen in december naar Suriname! Wat gun ik het die twee kanjers dat zij hier ook twee weekjes mogen genieten van het prachtige land! Uiteraard vind ik het ook heel fijn dat ik mijn lieve mems weer even een flinke kroel kan geven. Maar eerst zal ik de geïnteresseerden eens een beetje bijspijkeren over afgelopen weken want ik heb sinds 30 september niks meer van me laten horen. Geen bericht is goed bericht, is hier helemaal op zijn plaats. Overigens echt een enorme lap tekst dus jullie zijn gewaarschuwd...
Inmiddels ben ik al aardig wat culturele ervaringen rijker hier in Suriname. Zo ben ik een avond naar een kerk geweest genaamd Gods Bazuin. Met het idee dat we op weg waren naar een gospelkoor zaten we op ons fietsje richting de Verlengde Keizerstraat. Na twee missers waren we eindelijk gearriveerd bij de juiste kerk. Vol passie werd er gezongen en kwamen teksten voorbij als “He’s my daddy ooh, he’s my daddy” Het was uiteindelijk geen gospelkoor maar er was een vrouw aan het zingen en daarachter stonden drie mensen die verantwoordelijk waren voor de backing vocals. Toen ik in de kerk zat te luisteren naar de muziek voelde het even alsof ik buiten de stad was omdat er een bepaalde rustige sfeer heerste. Het was bijzonder om een keer te ervaren. Na een half uur werd er een film opgezet, in de film werd men overtuigd te moeten geloven in god. De film zou zo’n drie uur duren, toen dat gezegd werd zag ik van links en rechts al blikken van de anderen die genoeg zeiden. Ikzelf was ook van mening dat drie uur toch wel een beetje te veel van het goede was dus na een kwartier besloten we om zo stil mogelijk de kerk uit te sluipen. In Suriname wordt er niet raar naar je omgekeken heb ik ervaren, bij een conferentie waar ik laatst was liep iedereen ook op willekeurige momenten de zaal uit. Schijnbaar wordt daar hier toch anders naar gekeken. Ik was er wel blij mee op dat moment want ik wilde men niet beledigen. Naast het bezoekje aan de kerk ben ik samen met Cornellie naar een lezing gegaan over Bruno Gröning. De man zou schijnbaar alleen al met zijn aanwezigheid mensen kunnen genezen en hij vroeg de bevolking te vertrouwen op God. Er bestaat zelfs een vriendenkring van deze man en die kring is actief in 127 landen, ook in Nederland. Ik vond het interessant om te zien en te horen hoe men over deze persoon dacht en denkt. Die dag was overigens ook de eerste keer dat ik het lokale openbaar vervoer heb genomen. Een hele leuke ervaring! Busjes zijn hier erg knus en meestal wordt er harde muziek gedraaid. Ik was de enige Hollander in het busje. Twee kleine jongetjes zaten me dan ook ongegeneerd de gehele rit schaapachtig aan te kijken en ik maar lachen. Wanneer we over een drempel reden kraakte de bankjes en stoeltjes maar niemand gaf een kick. Dus ook één van de normaalste zaken hier in Suriname. Vorige week maandag ben ik alleen met zo’n busje naar Lelydorp gereden, dat is ongeveer 45 minuten rijden. Dat vond ik toch wel spannend omdat men sterk afraadt alleen over straat te gaan in de avonduren en het is hier om 18:30 al schemerig en om 19:00 pikkedonker. Maar verstandig als ik ben, had ik afgesproken met Cornellie dat zij op mij zou wachten voor de MN international (een winkel). Om 17:30 liep ik van de Prinsessestraat naar de PL bussen aan de Maagdenstraat, Cornellie had me gezegd dat ik voorin moest gaan zitten naast de chauffeur en hem moest vragen om mij af te zetten bij de MN international. De jongeman lachte vriendelijk en had beloofd om daar te stoppen, ondertussen werd het busje gevuld met vele anderen. Naast mij kwam een jongen zitten en hij vroeg netjes “Ik mag wel naast je komen zitten toch?” Tuuurlijk antwoordde ik hem met een vriendelijke glimlach. Toen het busje vol zat startte de chauffeur de motor en zo reden we richting Lelydorp. Onderweg had ik een gesprek met de jongen naast me, erg bijzonder. Hij vertelde over zijn familie, waar hij woonde en over zijn moeder die was overleden door ziekte. Heel treurig… Na een half uur stapte hij uit het busje om naar huis te lopen en vertelde me dat hij hoopte dat ik hem nog zou herkennen als ik hem nog eens tegen zou komen. Het busje reed verder en het werd steeds donkerder zoals ik al verwachtte. De buschauffeur stopte netjes voor het verlichte bord met LED lampjes waar MN international op vermeld stond. Cornellie was nog nergens te bekennen maar het was dan ook nog geen 19:00 dus ik besloot om op het bankje te gaan zitten wachten naast de drukke weg in Lelydorp. Niet veel later zag ik Cornellie uit het volgende busje stappen, ze was blij me te zien maar ik was helemaal blij om haar te zien want ik had niet graag veel langer daar gezeten in mijn uppie. Samen vervolgden we onze weg naar de tempel aan het pad van wanica. Voor de tempel stond een prachtige boeddha op een stenen fontein. De tempel zelf zou ik meer omschrijven als een soort groot wit stenen huis, het was er erg schoon en ik mocht dan ook niet met mijn schoenen naar binnen dus ik kreeg van die charmante slippers, die mannen ook wel gebruiken onder de douche na een voetbalwedstrijd. Eerst gingen de mensen naar binnen om een soort groet te realiseren als opening. Ik moest buiten wachten en hoorde muziek spelen op de achtergrond. Na een paar minuten mocht ik ook naar binnen en toen begon de introductie. Er was een man die begon te vertellen over de Tao. Er hing een schoolbord in de tempel, zo’n ouderwetse met een wit krijtje, waar hij dankbaar gebruik van maakte om zo nu en dan dingen op te schrijven. Zelf had ik ook pen en papier en schreef mee wanneer ik iets interessant vond. Drie A4tjes vol uiteindelijk dus dat geeft een beeld van mijn interesse die avond. Een aantal dingen klonken me ook bekend in de oren. Het duurde ongeveer 1,5 uur. Na het luisteren zijn we met zijn allen buiten op de veranda van de tempel gaan zitten en daar hebben we gezellig samen zitten kletsen onder het genot van een drankje en een koekje. Daarna ben ik netjes thuis gebracht door de man die aan het woord was die avond. Het beoefenen van de Tao kan door iedereen gedaan worden ongeacht je geloofsovertuiging. Volgende week maandag is het vervolg van de introductie avond, ik hoop dat ik erbij kan zijn. Al is het maar om weer te luisteren naar de woorden van de man die zelf erg enthousiast is over de Tao.
Inmiddels ben ik getuige van een conferentie hier in Paramaribo. Samen met Albert en Monique, de voorzitter en een vrijwilliger van de Consumentenkring, ben ik naar die conferentie geweest over Chikungunya bij het Ministerie van Volksgezondheid. Ik blij natuurlijk dat ik daar heen ben gegaan want daardoor ben ik momenteel toch iets minder in shock van alle symptomen. Van Chikungunya naar één van mijn grootste hobby’s, hardlopen! Ik ben twee keer gaan hardlopen in de Cultuurtuin hier in Paramaribo, heeerlijk. Het voelt alsof je door de jungle aan het sprinten bent. Hier en daar moet je wel goed opletten waar je loopt anders ben je een paar schrammen en/of botbreuken rijker maar het moeten opletten maakt het absoluut niet minder leuk! Ook weet ik nu hoe je baka bana’s, cassave en aubergines omringt door kikkererwtenmeel klaar maakt. De eigenaren van het Guesthouse hadden een avond georganiseerd om ons dit te leren. Uiteindelijk werd het een gezellig diner met het huis inclusief sfeerverlichting en muziek!
Wat absoluut niet vergeten mag worden is de Frimangronloop! Het was een trimloop van 5 km, waar veel Surinamers aan mee deden, jong en oud! Veel mensen liepen maar ik had de Hollanders er op voorbereid dat we zouden gaan hardlopen dus wij kaasjes (zo worden Nederlanders hier ook wel genoemd) zijn gaan rennen. Deze loop was 3 keer zo kort als de Zevenheuvelenloop maar zeker 3 keer zo zwaar… Echt afzien met die hitte hoor. Maar de mensen langs de kant van de weg en het gevoel achteraf maakte alles goed. Echt geweldig om het enthousiasme van die mensen te ervaren, schreeuwen en zwaaien, hier en daar werden wat duimpjes de lucht in gestoken. En naderhand werd er flink gedanst met zijn allen. Het was niet alleen een loop maar ook een feestje, echt top! De dag na de Friamangronloop zijn we met een grote groep naar White Beach gegaan. White Beach is een resort met wederom een afgebakend stuk in het water om de piranha’s tegen te houden. Die dag was vooral erg rustig, onder een palmboom met een boek en een muziekje. Ik had het “uitrusten” na een tijdje wel echt gehad dus toen ben ik wat gaan rondlopen met mijn camera. Zo ontmoette ik de manager van het resort die toevallig ook uit Nederland kwam, daar heb ik gezellig mee staan kletsen. Daarna heb ik met mijn gebrekkige Engels een gesprek gevoerd met een jongeman uit New York, hij was voor drie dagen in Paramaribo. Vééél te kort natuurlijk, dat heb ik hem uiteraard ook gezegd maar hij kwam van Frans Guyana en moest alweer bijna aan het werk dus zodoende. In de middag hoorden we opeens een vrouw gillen.. Bleek dus dat er een slangetje in het water zat. Het personeel heeft het beestje gevangen en in een pot gestopt. Velen waren onder de indruk en hebben foto’s gemaakt. Ik vond het leuk om van een afstand te zien hoe men hierop reageerde en ging vervolgens weer verder met het lezen in mijn boek. Op de weg naar huis zagen we een klein jongetje in het zand die helemaal in zijn element aan het dansen was. Dat was zo leuk om te zien, gewoon naast de weg zonder anderen, zijn heupjes gingen van links naar rechts en zijn armpjes deden vrolijk mee. Heel schattig!
Oja! Ik ben de gelukkige eigenaar van een hangmat geworden. Deze heb ik bij de jeruzalem bazaar gehaald bij de Waterkant. Zo’n ding is echt ideaal, je kan hem bijna overal ophangen en hij ligt heeerlijk! Ik had al eerder ervaren in Nickerie dat slapen in een hangmat prima te doen is en deze hangmat is ook echt een perfect verplaatsbaar bedje. :D
Ook heb ik een bezoekje gebracht aan de Kamer van Koophandel van Suriname voor het afnemen van een interview voor mijn onderzoek voor de Consumentenkring. Toen ik aankwam ontdekte ik een gang bomvol met mensen, Albert had mij daar al enigszins op voorbereid. Er zijn hier in Paramaribo heul veel mensen die een onderneming willen starten en vrijwel alle aanvragen worden toegekend. Kan allemaal hier! Over bezoekjes gesproken, ik ben ook naar de Centrale Markt geweest. Dat deed me echt denken aan de vakantie met mama, papa, Nina en Huub in Corsica. Daar had ik eerder zo’n soort markt gezien. Het was een enorme hal met allemaal houten tentjes vol met groente en fruit. Af en toe werden er fruitsoorten naar ons geroepen zoals “papaya” en “pomelo”. Zo probeerden ze dan te verkopen aan ons. Buiten had je nog meer tentjes met hoedjes, armbandjes en andere spulletjes. De straat voor de Centrale Markt is wel het drukste gebied van Paramaribo volgens mij, heel chaotisch en de meest gekke opmerkingen vliegen je om de oren.
Bij de Consumentenkring hadden we een uitnodiging ontvangen voor de opening van The Carribean Week of Agriculture. Samen met Albert ben ik daar heen gegaan en daar heb ik zeker geen spijt van. Bij de ingang stond security, je moest namelijk een badge dragen of een uitnodiging bij hebben om naar binnen te mogen. Laat dat nou net iets zijn wat ik niet bij me had. Albert had de uitnodiging dus we hadden afgesproken dat ik op hem zou wachten bij de ingang. Ondertussen passeerde een flink aantal luxe auto’s mij met daarin mannen in pak en vrouwen met nette jurken. De opening startte met een act, het was een dans door mensen van allerlei verschillende culturen. Door de kleding en de attributen van de mensen was dit op te merken. Ook was er een Indiase dans, de meiden hadden rode vingertopjes waardoor het heel sierlijk oogde. Echt heel mooi om te zien! Naast de dansvoorstellingen waren er tussendoor hoge pietjes die een speech hielden in het Engels met een grappig accent. Mensen van verschillende Caribische landen en de voorzitter van Caricom kan ik me nog herinneren. Ze lazen allemaal precies van hun blaadje af wat ze moesten zeggen. Dat was wel een beetje saai maar dat hoorde erbij natuurlijk. De president van Suriname stond ook op de planning om te komen speechen maar uiteindelijk kwam er een dame tevoorschijn die ons vertelde dat hij wegens omstandigheden helaas niet aanwezig kon zijn. Zelfs de president kan hier een week van te voren zijn afspraak annuleren dus. The Carribean Week Of Agriculture was een soort beurs met allemaal organisaties, verschillende soorten voedsel en producten werden aangeboden. Bij een kraampje van een organisatie lag een haai in de koeling en een mega krab bijvoorbeeld. Ook was er een miniatuur model gebouwd van een bepaald landbouw gebied. Indrukwekkend toch wel!
Nu dan eindelijk aangekomen bij het adembenemende weekend zonder tijd! Zo vrij als een vogel voelde ik me en het is niet overdreven als ik zeg dat ik werd overladen met geluksmomentjes. Vrijdag werden we opgehaald in Lelydorp door Dion, de man die ons het weekend heeft geamuseerd door de natuur in het binnenland van Suriname. Allereerst reden we langs het huis van zijn moeder, waar we een mini dierentuin aantroffen. Honden, puppy’s, kippen, eenden in de modder en een jaguar. Een grote beestenbende! Eerst vond ik het nogal zielig dat er een jaguar in hun achtertuin in een kooi zat maar toen Dion vertelde dat hij hem heeft weggehaald bij mensen die het beest in een nog kleinere kooi hadden geplaatst werd het wel iets gerechtvaardigd. Op de bonnefooi, zoals we dat in Nederland ook wel noemen, reden we richting Tibiti. Dion is een man zonder planning en vol avontuur, toen ik dat ontdekte was ik al meteen fan van deze man. Onderweg stopten we regelmatig om dieren te bekijken. Echt ongelooflijk hoor, deze man kan autorijden, sigaretjes roken, dieren spotten en kletsen tegelijkertijd. Hij heeft ook de verschillende geluiden van vogels opgeslagen in zijn geheugen en kan de verschillende geluiden zelf nabootsen om de vogels te lokken. En dat lukt nog ook! In mijn beleving leek het echt alsof hij deel uitmaakte van de natuur. Dion parkeerde de auto op een gegeven moment bij een plek waar een hut stond. Bij de hut waren een aantal Javanen aan het bijkomen van het baden in het riviertje bij een kampvuur. Het zag er gezellig uit en de mensen waren heel hartelijk. Een dame was zelfs zo hartelijk dat ze met ons op de foto is gegaan en vervolgens op Facebook heeft geplaatst over ons "#friends #veryspecial". Hier hebben we achteraf samen hard om kunnen lachen. Terwijl we in gesprek waren met de mevrouw kwam Bas plots aanzetten met een slang. Hij vertelde dat het beest in de top 3 stond van meest giftige slangen stond en dat Dion het beest daarom maar direct had doodgeslagen. Wij liepen namelijk op diezelfde grond me onze blote voetjes en het zou natuurlijk minder leuk zijn geweest als iemand gebeten zou worden. Het werd schemerig en op een gegeven moment was het helemaal donker, iedereen de zaklamp erbij gepakt en we zouden verder gaan rijden. Voor vertrek hebben Bas & Dion nog even twee enorme spinnen gespot. Waar ik vroeger niks van moest hebben was ik nu dichterbij dan ooit. Mooi zou ik ze niet noemen maar wel interessant om van zo dichtbij te bekijken. Daarna gingen we verder rijden richting Tibiti, onderweg mochten we op het dak gaan zitten. Terwijl Bas met een enorme koplamp aan het schijnen was richting de natuur langs de weg, moesten Tes, Mart en ik oplettend kijken of er twee glinsterende oogjes weerkaatsten. Zo hebben we een buidelrat, een nachtaap, vlinders en vogels gespot. De meeste dieren werden uiteraard opgemerkt door onze geweldige vriend Dion. Zo stopte hij onderweg plots zijn busje, greep naar een tak en had een hele mooie vlinder in zijn hand. Onderweg maakte we meerdere tussenstops om dieren te bewonderen maar ook om even in de schijnwerpers te staan, oftewel de koplampen van de auto. We stonden te dansen en te zingen midden op de weg naar Tibiti, wat een plezier hadden we! Uiteindelijk kwamen we bij een open plek en Dion vertelde ons dat we daar zouden gaan slapen. Een aantal van ons moesten even wennen aan dat idee, op de grond slapen in the middle of nowhere, vonden sommigen toch wel een beangstigend idee. Met in het achterhoofd dat er ook jaguars rondlopen en veeelen andere dieren. Achteraf waren die zorgen nergens voor nodig want naast alle spectaculaire geluiden hebben we geen dier gevoeld die nacht. Wel een mooie sterrenhemel mogen aanschouwen en de maan. We sliepen dus op een zeil en de stof van de hangmatjes functioneerden als matras. Een kampvuurtje naast ons heeft ervoor gezorgd de beestjes op afstand te houden. In tegenstelling tot de anderen heb ik hier prima geslapen! Geen besef van tijd gehad, maar de zon heeft me in de morgen netjes gewekt.
De volgende ochtend wist ik niet hoe snel ik overeind moest komen om nou eens te observeren waar we precies sliepen. Het leek veel kleiner toen het nog donker was! Toen ik ontwaakt was en rustig bezig met het poetsen van mijn tanden hoorde ik Bas roepen, hij was met Dion direct de bush bush in gegaan op zoek naar dieren. Hij kwam aanzetten met een enorme sprinkhaan, die mooie vriend hebben velen van jullie vast al voorbij zien komen op Facebook. Na een broodje knakworst als ontbijt naar binnen te hebben gewerkt gingen we weer verder. Onderweg zijn we weer veel mooie vlinders en vogels tegen gekomen. We zaten weer bovenop het busje te genieten van de prachtige omgeving. Wat was dat fijn, ogen zo nu en dan even gesloten, de wind door mijn haren, dat zijn van die momentjes die ik niet snel zal vergeten. We stopten bij een plaatsje waar een soort houten skelet stond, hier heb ik samen met Dion mijn hangmat aan bevestigd en ben gaan lezen. “De moed van imperfectie”, een boek die ik van mama heb gekregen voor het behalen van mijn propedeuse. Tot nu toe vind ik het een goed boek maar Jan Geurtz heeft nog altijd een zeer goede indruk bij mij achter gelaten dus ik denk dat ik binnenkort ga beginnen aan Verslaafd Aan Liefde. Terwijl ik met John Mayer in mijn oren het boek las, was de rest bezig met het in elkaar zetten van een hengel. Nouja een hengel, het was een plastic draad met aan het uiteinde een haakje waar rauwe kip aan gehangen werd. Toen de “hengels” gereed waren, werden ze in het water gehangen vanaf een houten brug naast de plek met het houten skelet. Dion was inmiddels bezig met het frituren van kipnuggets in een wokpan. Die smaakte errrrg goed! Hij was ons van te voren al aan het lekker maken, maar dat was na het proeven ervan dus geheel terecht. We hoopten met de “hengels” een piranha te vangen zodat we die vervolgens zouden kunnen opeten. Tot onze grote verbazing kwam er een grijs ding uit het water toen ik het draad enthousiast naar boven hees. Bas maar roepen tegen mij: “rustig rustig, wacht!” Ik moest lachen en vroeg hem waarom, hij vertelde dat het een sidderaal was. Zo’n beest kan schijnbaar schokken geven en dat kan best gevaarlijk zijn. Dion kwam eraan gelopen en hielp ons het beest uit het water te hijsen, vervolgens legde hij de sidderaal op de planken van het bruggetje en zo konden we het beest even bekijken. Al vrij snel besloten we dat we het beest beter terug konden gooien in het water dus dat heeft Dion dan ook gedaan. Tot grote teleurstelling van de marrons die we later tegen kwamen. Die eten zulke beesten schijnbaar wel. Toen ik op het bruggetje aan het vissen was, oftewel ik wachtte totdat het draad weer strak zou gaan staan, zag ik in de verte drie mensen aan komen lopen. Een man, een vrouw en een klein meisje. De vrouw droeg een jachtgeweer bij zich en toen ze was aangekomen bij het begin van de brug merkte ze vogels op en richtte het geweer op de vogels en begon te schieten. Het geluid wat werd geproduceerd door dat geweer was niet niks. De vogels waren net op tijd weg gevlogen… (Gelukkig) Ik moest toch nog een beetje wennen aan dat jagen alhoewel ik me verder compleet thuis voelde in de wilde natuur in het binnenland van Suriname. De vrouw, de man en het kind gingen vervolgens aan de rand van het riviertje staan om hun pannen te wassen en later ook zichzelf. Het kindje keek met haar grote donkere ogen naar me toen ik nog op het bruggetje aan het vissen was. Ik besloot om de mensen wat amandelen te geven die ik aan het eten was. Dankbaar namen ze de nootjes in ontvangst en vooral het kindje vond het heel erg lekker. Met haar zwarte vingertjes stopten ze de nootjes één voor één in haar mondje om ze fijn te kauwen. Haar rompertje was erg vuil, de vrouw waste een doek in het riviertje en het kleine meisje trok haar rompertje uit en begon haar tante na te doen en zo haar vuile rompertje "te wassen". Eventjes later ging ik met haar zitten, het rompertje was nog altijd even zwart maar dat was niet erg. Ik pakte haar handjes en begon te praten en ik moest lachen om haar uitdrukking, het kindje hield mijn handen stevig vast en begon haar lijfje sierlijk te bewegen. Op een gegeven moment zag ze een moedervlekje op mijn lichaam, ze stopte direct met dansen en begon het vlekje aandachtig te bestuderen en te voelen. Ik denk dat ze zoiets niet eerder had gezien. Ondanks dat het meisje mij niet kon verstaan, wat ik al had gemerkt, bleef ik lachen en kletsen tegen haar. Ze vond het volgens mij wel leuk. De man was de enige van de drie die een klein beetje Nederlands sprak. Toen ik het meisje mijn camera voorhield en een foto van haar liet zien duwde ze haar zwarte vingertje tegen het scherm en brabbelde ze iets. De man moest lachen en vertelde me dat ze zei “heee dat ben ik!” Het meisje, dat Moreina genoemd wordt door haar omgeving, heeft een bijzondere indruk bij me achter gelaten. Na een poosje besloten een aantal van ons om te gaan varen in een korjaal die daar lag om de rivier op te gaan, in de hoop dat we daar wel een piranha aan de haak zouden krijgen. Vanwege de warmte waren de piranha’s niet actief vertelde Dion ons. Dat leidde er toe dat we na een middag vissen geen piranha hebben gevangen, kan gebeuren, volgende keer beter! De oude korjaal, was lek aan de rechterkant, dus het bootje liep constant vol met water. Mart en ik maar scheppen zodat we niet zouden zinken. Ja, lekker avontuurlijk weer. Terug bij de plek waar de hangmat hing en het busje geparkeerd stond besloot Dion om verder te rijden. Onderweg mochten we niet meer op het dak zitten want we reden nu echt over een smal pad door de jungle. Tarzan, al sinds mijn jeugd mijn lievelingsfilm van Disney. Eindelijk kon ik zelf waarnemen en ervaren hoe het was om in de jungle te zijn. We stopten bij een plekje waar de rivier aan lag. Daar zijn we onszelf gaan wassen met shampoo en douchegel, kon ik ook wel gebruiken moet ik zeggen. Vervolgens verder de jungle in, waar Dion rijst voor ons ging koken en cornedbeef uit blik had gebakken samen met ui en knoflook. Je zou het misschien niet verwachten maar het smaakte nog ook! Toen al onze buikjes vol zaten hebben we het busje achter gelaten en zijn we met onze rugzakken gaan lopen. Bas en Dion voorop en zaklampen werden volop gebruikt. Was ook wel nodig om te kijken naar de grond, er was geen pad dus die heeft Dion voor ons gecreëerd. Op een gegeven moment liepen we langs een enorm zwart gat, toen Mart en ik het gat passeerden vloog er een vleermuis uit. Dat is het enige moment geweest in dat weekend waarop ik ben geschrokken van een dier. We waren op zoek naar een slaapplaats. We liepen over de stenen van de soela’s, het is een hele droge periode momenteel dus we konden daar overheen lopen. Normaal gesproken staat dat gebied onder water vertelde Dion ons. Hij nam ons mee naar een soort eilandje, rondom het stukje land was namelijk water. Op het stuk stonden veel bomen, daar heeft Dion onze hangmatten aan bevestigd. Opnieuw had Dion een kampvuur gemaakt. Martje en ik hebben gezocht met zaklampen naar hout voor het vuurtje. Toen het vuur groot genoeg was zijn we op mijn hangmat gaan zitten naast het kampvuur en gingen we marshmallows roosteren. Die dingen waren eeenorm zoet. Toen Daph, Tes, Mart en Rais in hun hangmatje inclusief klamboe lagen te pitten was Bas in slaap gevallen op de grond naast het kampvuur. Ik zat nog tegen mijn rugzak aan te kijken naar het kampvuur en later kwam Dion er ook bij zitten. We zitten beiden vaak op de praatstoel dus terwijl de rest in dromenland was hebben we gezellig zitten kletsen. Toen hij wegliep om weer wat hengels uit te hangen iets verder van de slaapplek vandaan, viel ik ook in slaap op de grond. Na een tijdje, geen besef van tijd maar het voelde als “een tijdje”, volgens Dion best een flink tijdje, werd ik wakker en besloot om toch in de hangmat te gaan liggen. Mijn vertrouwde hangmat lag toch ietsje meer comfortabel.
Zondagmorgen kwam Dion tot de ontdekking dat er een meerval aan één van de hengels zat. Hij haalde de vis uit het water en legde deze op de stenen. Daarna pakte hij een stok en stak deze langs de kieuwen van de vis richting de bek zodat de vis aan die stok hing. Zo konden we hem meenemen en schoonmaken en uiteindelijk opeten. Een verser visje kun je haast niet krijgen. De vis aan de stok was best zwaar maar ik besloot om het beest te vervoeren door de jungle terug naar de auto. Aangekomen bij de auto was iedereen bezweet en uitgeteld dus we zijn even gaan zitten. Vervolgens allemaal onze rugzakken in de auto gestopt en terug gereden naar het plaatsje waar we ons zaterdag gewassen hadden. Daar heb ik een lekker roereitje gebakken voor iedereen. Samen hebben we gezellig ontbeten. Ik ben gaan liggen op een van de stenen aan het water terwijl de rest gezellig aan het kletsen was in de schaduw ietsje verderop. Ik hoorde het water klotsen, de vogels fluiten en boven mij vlogen drie gieren. Dion heeft de meerval daar schoon gemaakt en gevuld met knoflook, ui en peper. Vervolgens in een vuilniszak gegooid om het even goed heen en weer te schudden zodat het zich zou mengen. Niet veel later gaf Dion aan dat we toch echt richting de stad moesten gaan anders zou het te laat worden. Toen ik in de auto ging zitten kwam de knoflooklucht me tegemoet van de vis die achterin de auto lag. Dat beloofde een lekker avondmaal te worden. Op de terugweg stopten we weer op de plek waar we die vrijdag ook waren geweest. Het hutje van de Javanen, dit keer zonder andere mensen. Opnieuw nam ik een duik in het koele water terwijl de rest rustig in het hutje zat en Bas en Dion waren weer naar de overkant gegaan op zoek naar dieren. Het begon opeens heeel hard te regenen, dat was echt heerlijk verkoelend! Zelfs zo verkoelend dat ik mijn badlaken maar om me heen had geslagen. Niet veel later begonnen we met koken dus dat zorgde voor wat warmte gelukkig. Ik had bewondering voor de wijze waarop Dion zelf een soort van barbecue in elkaar wist te zetten met takken en een rooster. Het was nog stabiel ook. Ondertussen was ik bezig met het bakken van de groenten en hadden we fijne gesprekken met zijn allen. Toen de vis klaar was verdeelde ik de groenten in bakjes en samen met de vis waren we aan het genieten van het heerlijke eten. Deze vis is absoluut de lekkerste vis die ik ooit heb gegeten! Voordat we terug reden mochten we allemaal een keer schieten met het geweer van Dion. In eerste instantie was ik hartstikke enthousiast maar toen ik het geweer in handen had en Dion het apparaat had gevuld gierde de spanning toch wel door mijn lijf. Toen ik de trekker had overgehaald was ik dan ook geschrokken van het intense geluid wat uit dat ding kwam. Mijn linkeroor was voor een paar seconde echt praktisch doof. Op weg terug naar Paramaribo maakte Dion nog een tussenstop om wat extra borgoe te halen want de drie flessen die hij had meegenomen waren inmiddels leeg. Het was één groot feest in zijn witte busje, harde muziek, borgoe, bananen- en rijstchips. Een vrolijke bedoeling! We proostten in het donker voor het winkeltje met zijn allen op het top weekend. We stopten nog een laatste keer langs de kant van de weg om sterren te kijken, wauw wauw wauw. Het was letterlijk en figuurlijk een schitterende afsluiter!
Inmiddels ben ik al aardig wat culturele ervaringen rijker hier in Suriname. Zo ben ik een avond naar een kerk geweest genaamd Gods Bazuin. Met het idee dat we op weg waren naar een gospelkoor zaten we op ons fietsje richting de Verlengde Keizerstraat. Na twee missers waren we eindelijk gearriveerd bij de juiste kerk. Vol passie werd er gezongen en kwamen teksten voorbij als “He’s my daddy ooh, he’s my daddy” Het was uiteindelijk geen gospelkoor maar er was een vrouw aan het zingen en daarachter stonden drie mensen die verantwoordelijk waren voor de backing vocals. Toen ik in de kerk zat te luisteren naar de muziek voelde het even alsof ik buiten de stad was omdat er een bepaalde rustige sfeer heerste. Het was bijzonder om een keer te ervaren. Na een half uur werd er een film opgezet, in de film werd men overtuigd te moeten geloven in god. De film zou zo’n drie uur duren, toen dat gezegd werd zag ik van links en rechts al blikken van de anderen die genoeg zeiden. Ikzelf was ook van mening dat drie uur toch wel een beetje te veel van het goede was dus na een kwartier besloten we om zo stil mogelijk de kerk uit te sluipen. In Suriname wordt er niet raar naar je omgekeken heb ik ervaren, bij een conferentie waar ik laatst was liep iedereen ook op willekeurige momenten de zaal uit. Schijnbaar wordt daar hier toch anders naar gekeken. Ik was er wel blij mee op dat moment want ik wilde men niet beledigen. Naast het bezoekje aan de kerk ben ik samen met Cornellie naar een lezing gegaan over Bruno Gröning. De man zou schijnbaar alleen al met zijn aanwezigheid mensen kunnen genezen en hij vroeg de bevolking te vertrouwen op God. Er bestaat zelfs een vriendenkring van deze man en die kring is actief in 127 landen, ook in Nederland. Ik vond het interessant om te zien en te horen hoe men over deze persoon dacht en denkt. Die dag was overigens ook de eerste keer dat ik het lokale openbaar vervoer heb genomen. Een hele leuke ervaring! Busjes zijn hier erg knus en meestal wordt er harde muziek gedraaid. Ik was de enige Hollander in het busje. Twee kleine jongetjes zaten me dan ook ongegeneerd de gehele rit schaapachtig aan te kijken en ik maar lachen. Wanneer we over een drempel reden kraakte de bankjes en stoeltjes maar niemand gaf een kick. Dus ook één van de normaalste zaken hier in Suriname. Vorige week maandag ben ik alleen met zo’n busje naar Lelydorp gereden, dat is ongeveer 45 minuten rijden. Dat vond ik toch wel spannend omdat men sterk afraadt alleen over straat te gaan in de avonduren en het is hier om 18:30 al schemerig en om 19:00 pikkedonker. Maar verstandig als ik ben, had ik afgesproken met Cornellie dat zij op mij zou wachten voor de MN international (een winkel). Om 17:30 liep ik van de Prinsessestraat naar de PL bussen aan de Maagdenstraat, Cornellie had me gezegd dat ik voorin moest gaan zitten naast de chauffeur en hem moest vragen om mij af te zetten bij de MN international. De jongeman lachte vriendelijk en had beloofd om daar te stoppen, ondertussen werd het busje gevuld met vele anderen. Naast mij kwam een jongen zitten en hij vroeg netjes “Ik mag wel naast je komen zitten toch?” Tuuurlijk antwoordde ik hem met een vriendelijke glimlach. Toen het busje vol zat startte de chauffeur de motor en zo reden we richting Lelydorp. Onderweg had ik een gesprek met de jongen naast me, erg bijzonder. Hij vertelde over zijn familie, waar hij woonde en over zijn moeder die was overleden door ziekte. Heel treurig… Na een half uur stapte hij uit het busje om naar huis te lopen en vertelde me dat hij hoopte dat ik hem nog zou herkennen als ik hem nog eens tegen zou komen. Het busje reed verder en het werd steeds donkerder zoals ik al verwachtte. De buschauffeur stopte netjes voor het verlichte bord met LED lampjes waar MN international op vermeld stond. Cornellie was nog nergens te bekennen maar het was dan ook nog geen 19:00 dus ik besloot om op het bankje te gaan zitten wachten naast de drukke weg in Lelydorp. Niet veel later zag ik Cornellie uit het volgende busje stappen, ze was blij me te zien maar ik was helemaal blij om haar te zien want ik had niet graag veel langer daar gezeten in mijn uppie. Samen vervolgden we onze weg naar de tempel aan het pad van wanica. Voor de tempel stond een prachtige boeddha op een stenen fontein. De tempel zelf zou ik meer omschrijven als een soort groot wit stenen huis, het was er erg schoon en ik mocht dan ook niet met mijn schoenen naar binnen dus ik kreeg van die charmante slippers, die mannen ook wel gebruiken onder de douche na een voetbalwedstrijd. Eerst gingen de mensen naar binnen om een soort groet te realiseren als opening. Ik moest buiten wachten en hoorde muziek spelen op de achtergrond. Na een paar minuten mocht ik ook naar binnen en toen begon de introductie. Er was een man die begon te vertellen over de Tao. Er hing een schoolbord in de tempel, zo’n ouderwetse met een wit krijtje, waar hij dankbaar gebruik van maakte om zo nu en dan dingen op te schrijven. Zelf had ik ook pen en papier en schreef mee wanneer ik iets interessant vond. Drie A4tjes vol uiteindelijk dus dat geeft een beeld van mijn interesse die avond. Een aantal dingen klonken me ook bekend in de oren. Het duurde ongeveer 1,5 uur. Na het luisteren zijn we met zijn allen buiten op de veranda van de tempel gaan zitten en daar hebben we gezellig samen zitten kletsen onder het genot van een drankje en een koekje. Daarna ben ik netjes thuis gebracht door de man die aan het woord was die avond. Het beoefenen van de Tao kan door iedereen gedaan worden ongeacht je geloofsovertuiging. Volgende week maandag is het vervolg van de introductie avond, ik hoop dat ik erbij kan zijn. Al is het maar om weer te luisteren naar de woorden van de man die zelf erg enthousiast is over de Tao.
Inmiddels ben ik getuige van een conferentie hier in Paramaribo. Samen met Albert en Monique, de voorzitter en een vrijwilliger van de Consumentenkring, ben ik naar die conferentie geweest over Chikungunya bij het Ministerie van Volksgezondheid. Ik blij natuurlijk dat ik daar heen ben gegaan want daardoor ben ik momenteel toch iets minder in shock van alle symptomen. Van Chikungunya naar één van mijn grootste hobby’s, hardlopen! Ik ben twee keer gaan hardlopen in de Cultuurtuin hier in Paramaribo, heeerlijk. Het voelt alsof je door de jungle aan het sprinten bent. Hier en daar moet je wel goed opletten waar je loopt anders ben je een paar schrammen en/of botbreuken rijker maar het moeten opletten maakt het absoluut niet minder leuk! Ook weet ik nu hoe je baka bana’s, cassave en aubergines omringt door kikkererwtenmeel klaar maakt. De eigenaren van het Guesthouse hadden een avond georganiseerd om ons dit te leren. Uiteindelijk werd het een gezellig diner met het huis inclusief sfeerverlichting en muziek!
Wat absoluut niet vergeten mag worden is de Frimangronloop! Het was een trimloop van 5 km, waar veel Surinamers aan mee deden, jong en oud! Veel mensen liepen maar ik had de Hollanders er op voorbereid dat we zouden gaan hardlopen dus wij kaasjes (zo worden Nederlanders hier ook wel genoemd) zijn gaan rennen. Deze loop was 3 keer zo kort als de Zevenheuvelenloop maar zeker 3 keer zo zwaar… Echt afzien met die hitte hoor. Maar de mensen langs de kant van de weg en het gevoel achteraf maakte alles goed. Echt geweldig om het enthousiasme van die mensen te ervaren, schreeuwen en zwaaien, hier en daar werden wat duimpjes de lucht in gestoken. En naderhand werd er flink gedanst met zijn allen. Het was niet alleen een loop maar ook een feestje, echt top! De dag na de Friamangronloop zijn we met een grote groep naar White Beach gegaan. White Beach is een resort met wederom een afgebakend stuk in het water om de piranha’s tegen te houden. Die dag was vooral erg rustig, onder een palmboom met een boek en een muziekje. Ik had het “uitrusten” na een tijdje wel echt gehad dus toen ben ik wat gaan rondlopen met mijn camera. Zo ontmoette ik de manager van het resort die toevallig ook uit Nederland kwam, daar heb ik gezellig mee staan kletsen. Daarna heb ik met mijn gebrekkige Engels een gesprek gevoerd met een jongeman uit New York, hij was voor drie dagen in Paramaribo. Vééél te kort natuurlijk, dat heb ik hem uiteraard ook gezegd maar hij kwam van Frans Guyana en moest alweer bijna aan het werk dus zodoende. In de middag hoorden we opeens een vrouw gillen.. Bleek dus dat er een slangetje in het water zat. Het personeel heeft het beestje gevangen en in een pot gestopt. Velen waren onder de indruk en hebben foto’s gemaakt. Ik vond het leuk om van een afstand te zien hoe men hierop reageerde en ging vervolgens weer verder met het lezen in mijn boek. Op de weg naar huis zagen we een klein jongetje in het zand die helemaal in zijn element aan het dansen was. Dat was zo leuk om te zien, gewoon naast de weg zonder anderen, zijn heupjes gingen van links naar rechts en zijn armpjes deden vrolijk mee. Heel schattig!
Oja! Ik ben de gelukkige eigenaar van een hangmat geworden. Deze heb ik bij de jeruzalem bazaar gehaald bij de Waterkant. Zo’n ding is echt ideaal, je kan hem bijna overal ophangen en hij ligt heeerlijk! Ik had al eerder ervaren in Nickerie dat slapen in een hangmat prima te doen is en deze hangmat is ook echt een perfect verplaatsbaar bedje. :D
Ook heb ik een bezoekje gebracht aan de Kamer van Koophandel van Suriname voor het afnemen van een interview voor mijn onderzoek voor de Consumentenkring. Toen ik aankwam ontdekte ik een gang bomvol met mensen, Albert had mij daar al enigszins op voorbereid. Er zijn hier in Paramaribo heul veel mensen die een onderneming willen starten en vrijwel alle aanvragen worden toegekend. Kan allemaal hier! Over bezoekjes gesproken, ik ben ook naar de Centrale Markt geweest. Dat deed me echt denken aan de vakantie met mama, papa, Nina en Huub in Corsica. Daar had ik eerder zo’n soort markt gezien. Het was een enorme hal met allemaal houten tentjes vol met groente en fruit. Af en toe werden er fruitsoorten naar ons geroepen zoals “papaya” en “pomelo”. Zo probeerden ze dan te verkopen aan ons. Buiten had je nog meer tentjes met hoedjes, armbandjes en andere spulletjes. De straat voor de Centrale Markt is wel het drukste gebied van Paramaribo volgens mij, heel chaotisch en de meest gekke opmerkingen vliegen je om de oren.
Bij de Consumentenkring hadden we een uitnodiging ontvangen voor de opening van The Carribean Week of Agriculture. Samen met Albert ben ik daar heen gegaan en daar heb ik zeker geen spijt van. Bij de ingang stond security, je moest namelijk een badge dragen of een uitnodiging bij hebben om naar binnen te mogen. Laat dat nou net iets zijn wat ik niet bij me had. Albert had de uitnodiging dus we hadden afgesproken dat ik op hem zou wachten bij de ingang. Ondertussen passeerde een flink aantal luxe auto’s mij met daarin mannen in pak en vrouwen met nette jurken. De opening startte met een act, het was een dans door mensen van allerlei verschillende culturen. Door de kleding en de attributen van de mensen was dit op te merken. Ook was er een Indiase dans, de meiden hadden rode vingertopjes waardoor het heel sierlijk oogde. Echt heel mooi om te zien! Naast de dansvoorstellingen waren er tussendoor hoge pietjes die een speech hielden in het Engels met een grappig accent. Mensen van verschillende Caribische landen en de voorzitter van Caricom kan ik me nog herinneren. Ze lazen allemaal precies van hun blaadje af wat ze moesten zeggen. Dat was wel een beetje saai maar dat hoorde erbij natuurlijk. De president van Suriname stond ook op de planning om te komen speechen maar uiteindelijk kwam er een dame tevoorschijn die ons vertelde dat hij wegens omstandigheden helaas niet aanwezig kon zijn. Zelfs de president kan hier een week van te voren zijn afspraak annuleren dus. The Carribean Week Of Agriculture was een soort beurs met allemaal organisaties, verschillende soorten voedsel en producten werden aangeboden. Bij een kraampje van een organisatie lag een haai in de koeling en een mega krab bijvoorbeeld. Ook was er een miniatuur model gebouwd van een bepaald landbouw gebied. Indrukwekkend toch wel!
Nu dan eindelijk aangekomen bij het adembenemende weekend zonder tijd! Zo vrij als een vogel voelde ik me en het is niet overdreven als ik zeg dat ik werd overladen met geluksmomentjes. Vrijdag werden we opgehaald in Lelydorp door Dion, de man die ons het weekend heeft geamuseerd door de natuur in het binnenland van Suriname. Allereerst reden we langs het huis van zijn moeder, waar we een mini dierentuin aantroffen. Honden, puppy’s, kippen, eenden in de modder en een jaguar. Een grote beestenbende! Eerst vond ik het nogal zielig dat er een jaguar in hun achtertuin in een kooi zat maar toen Dion vertelde dat hij hem heeft weggehaald bij mensen die het beest in een nog kleinere kooi hadden geplaatst werd het wel iets gerechtvaardigd. Op de bonnefooi, zoals we dat in Nederland ook wel noemen, reden we richting Tibiti. Dion is een man zonder planning en vol avontuur, toen ik dat ontdekte was ik al meteen fan van deze man. Onderweg stopten we regelmatig om dieren te bekijken. Echt ongelooflijk hoor, deze man kan autorijden, sigaretjes roken, dieren spotten en kletsen tegelijkertijd. Hij heeft ook de verschillende geluiden van vogels opgeslagen in zijn geheugen en kan de verschillende geluiden zelf nabootsen om de vogels te lokken. En dat lukt nog ook! In mijn beleving leek het echt alsof hij deel uitmaakte van de natuur. Dion parkeerde de auto op een gegeven moment bij een plek waar een hut stond. Bij de hut waren een aantal Javanen aan het bijkomen van het baden in het riviertje bij een kampvuur. Het zag er gezellig uit en de mensen waren heel hartelijk. Een dame was zelfs zo hartelijk dat ze met ons op de foto is gegaan en vervolgens op Facebook heeft geplaatst over ons "#friends #veryspecial". Hier hebben we achteraf samen hard om kunnen lachen. Terwijl we in gesprek waren met de mevrouw kwam Bas plots aanzetten met een slang. Hij vertelde dat het beest in de top 3 stond van meest giftige slangen stond en dat Dion het beest daarom maar direct had doodgeslagen. Wij liepen namelijk op diezelfde grond me onze blote voetjes en het zou natuurlijk minder leuk zijn geweest als iemand gebeten zou worden. Het werd schemerig en op een gegeven moment was het helemaal donker, iedereen de zaklamp erbij gepakt en we zouden verder gaan rijden. Voor vertrek hebben Bas & Dion nog even twee enorme spinnen gespot. Waar ik vroeger niks van moest hebben was ik nu dichterbij dan ooit. Mooi zou ik ze niet noemen maar wel interessant om van zo dichtbij te bekijken. Daarna gingen we verder rijden richting Tibiti, onderweg mochten we op het dak gaan zitten. Terwijl Bas met een enorme koplamp aan het schijnen was richting de natuur langs de weg, moesten Tes, Mart en ik oplettend kijken of er twee glinsterende oogjes weerkaatsten. Zo hebben we een buidelrat, een nachtaap, vlinders en vogels gespot. De meeste dieren werden uiteraard opgemerkt door onze geweldige vriend Dion. Zo stopte hij onderweg plots zijn busje, greep naar een tak en had een hele mooie vlinder in zijn hand. Onderweg maakte we meerdere tussenstops om dieren te bewonderen maar ook om even in de schijnwerpers te staan, oftewel de koplampen van de auto. We stonden te dansen en te zingen midden op de weg naar Tibiti, wat een plezier hadden we! Uiteindelijk kwamen we bij een open plek en Dion vertelde ons dat we daar zouden gaan slapen. Een aantal van ons moesten even wennen aan dat idee, op de grond slapen in the middle of nowhere, vonden sommigen toch wel een beangstigend idee. Met in het achterhoofd dat er ook jaguars rondlopen en veeelen andere dieren. Achteraf waren die zorgen nergens voor nodig want naast alle spectaculaire geluiden hebben we geen dier gevoeld die nacht. Wel een mooie sterrenhemel mogen aanschouwen en de maan. We sliepen dus op een zeil en de stof van de hangmatjes functioneerden als matras. Een kampvuurtje naast ons heeft ervoor gezorgd de beestjes op afstand te houden. In tegenstelling tot de anderen heb ik hier prima geslapen! Geen besef van tijd gehad, maar de zon heeft me in de morgen netjes gewekt.
De volgende ochtend wist ik niet hoe snel ik overeind moest komen om nou eens te observeren waar we precies sliepen. Het leek veel kleiner toen het nog donker was! Toen ik ontwaakt was en rustig bezig met het poetsen van mijn tanden hoorde ik Bas roepen, hij was met Dion direct de bush bush in gegaan op zoek naar dieren. Hij kwam aanzetten met een enorme sprinkhaan, die mooie vriend hebben velen van jullie vast al voorbij zien komen op Facebook. Na een broodje knakworst als ontbijt naar binnen te hebben gewerkt gingen we weer verder. Onderweg zijn we weer veel mooie vlinders en vogels tegen gekomen. We zaten weer bovenop het busje te genieten van de prachtige omgeving. Wat was dat fijn, ogen zo nu en dan even gesloten, de wind door mijn haren, dat zijn van die momentjes die ik niet snel zal vergeten. We stopten bij een plaatsje waar een soort houten skelet stond, hier heb ik samen met Dion mijn hangmat aan bevestigd en ben gaan lezen. “De moed van imperfectie”, een boek die ik van mama heb gekregen voor het behalen van mijn propedeuse. Tot nu toe vind ik het een goed boek maar Jan Geurtz heeft nog altijd een zeer goede indruk bij mij achter gelaten dus ik denk dat ik binnenkort ga beginnen aan Verslaafd Aan Liefde. Terwijl ik met John Mayer in mijn oren het boek las, was de rest bezig met het in elkaar zetten van een hengel. Nouja een hengel, het was een plastic draad met aan het uiteinde een haakje waar rauwe kip aan gehangen werd. Toen de “hengels” gereed waren, werden ze in het water gehangen vanaf een houten brug naast de plek met het houten skelet. Dion was inmiddels bezig met het frituren van kipnuggets in een wokpan. Die smaakte errrrg goed! Hij was ons van te voren al aan het lekker maken, maar dat was na het proeven ervan dus geheel terecht. We hoopten met de “hengels” een piranha te vangen zodat we die vervolgens zouden kunnen opeten. Tot onze grote verbazing kwam er een grijs ding uit het water toen ik het draad enthousiast naar boven hees. Bas maar roepen tegen mij: “rustig rustig, wacht!” Ik moest lachen en vroeg hem waarom, hij vertelde dat het een sidderaal was. Zo’n beest kan schijnbaar schokken geven en dat kan best gevaarlijk zijn. Dion kwam eraan gelopen en hielp ons het beest uit het water te hijsen, vervolgens legde hij de sidderaal op de planken van het bruggetje en zo konden we het beest even bekijken. Al vrij snel besloten we dat we het beest beter terug konden gooien in het water dus dat heeft Dion dan ook gedaan. Tot grote teleurstelling van de marrons die we later tegen kwamen. Die eten zulke beesten schijnbaar wel. Toen ik op het bruggetje aan het vissen was, oftewel ik wachtte totdat het draad weer strak zou gaan staan, zag ik in de verte drie mensen aan komen lopen. Een man, een vrouw en een klein meisje. De vrouw droeg een jachtgeweer bij zich en toen ze was aangekomen bij het begin van de brug merkte ze vogels op en richtte het geweer op de vogels en begon te schieten. Het geluid wat werd geproduceerd door dat geweer was niet niks. De vogels waren net op tijd weg gevlogen… (Gelukkig) Ik moest toch nog een beetje wennen aan dat jagen alhoewel ik me verder compleet thuis voelde in de wilde natuur in het binnenland van Suriname. De vrouw, de man en het kind gingen vervolgens aan de rand van het riviertje staan om hun pannen te wassen en later ook zichzelf. Het kindje keek met haar grote donkere ogen naar me toen ik nog op het bruggetje aan het vissen was. Ik besloot om de mensen wat amandelen te geven die ik aan het eten was. Dankbaar namen ze de nootjes in ontvangst en vooral het kindje vond het heel erg lekker. Met haar zwarte vingertjes stopten ze de nootjes één voor één in haar mondje om ze fijn te kauwen. Haar rompertje was erg vuil, de vrouw waste een doek in het riviertje en het kleine meisje trok haar rompertje uit en begon haar tante na te doen en zo haar vuile rompertje "te wassen". Eventjes later ging ik met haar zitten, het rompertje was nog altijd even zwart maar dat was niet erg. Ik pakte haar handjes en begon te praten en ik moest lachen om haar uitdrukking, het kindje hield mijn handen stevig vast en begon haar lijfje sierlijk te bewegen. Op een gegeven moment zag ze een moedervlekje op mijn lichaam, ze stopte direct met dansen en begon het vlekje aandachtig te bestuderen en te voelen. Ik denk dat ze zoiets niet eerder had gezien. Ondanks dat het meisje mij niet kon verstaan, wat ik al had gemerkt, bleef ik lachen en kletsen tegen haar. Ze vond het volgens mij wel leuk. De man was de enige van de drie die een klein beetje Nederlands sprak. Toen ik het meisje mijn camera voorhield en een foto van haar liet zien duwde ze haar zwarte vingertje tegen het scherm en brabbelde ze iets. De man moest lachen en vertelde me dat ze zei “heee dat ben ik!” Het meisje, dat Moreina genoemd wordt door haar omgeving, heeft een bijzondere indruk bij me achter gelaten. Na een poosje besloten een aantal van ons om te gaan varen in een korjaal die daar lag om de rivier op te gaan, in de hoop dat we daar wel een piranha aan de haak zouden krijgen. Vanwege de warmte waren de piranha’s niet actief vertelde Dion ons. Dat leidde er toe dat we na een middag vissen geen piranha hebben gevangen, kan gebeuren, volgende keer beter! De oude korjaal, was lek aan de rechterkant, dus het bootje liep constant vol met water. Mart en ik maar scheppen zodat we niet zouden zinken. Ja, lekker avontuurlijk weer. Terug bij de plek waar de hangmat hing en het busje geparkeerd stond besloot Dion om verder te rijden. Onderweg mochten we niet meer op het dak zitten want we reden nu echt over een smal pad door de jungle. Tarzan, al sinds mijn jeugd mijn lievelingsfilm van Disney. Eindelijk kon ik zelf waarnemen en ervaren hoe het was om in de jungle te zijn. We stopten bij een plekje waar de rivier aan lag. Daar zijn we onszelf gaan wassen met shampoo en douchegel, kon ik ook wel gebruiken moet ik zeggen. Vervolgens verder de jungle in, waar Dion rijst voor ons ging koken en cornedbeef uit blik had gebakken samen met ui en knoflook. Je zou het misschien niet verwachten maar het smaakte nog ook! Toen al onze buikjes vol zaten hebben we het busje achter gelaten en zijn we met onze rugzakken gaan lopen. Bas en Dion voorop en zaklampen werden volop gebruikt. Was ook wel nodig om te kijken naar de grond, er was geen pad dus die heeft Dion voor ons gecreëerd. Op een gegeven moment liepen we langs een enorm zwart gat, toen Mart en ik het gat passeerden vloog er een vleermuis uit. Dat is het enige moment geweest in dat weekend waarop ik ben geschrokken van een dier. We waren op zoek naar een slaapplaats. We liepen over de stenen van de soela’s, het is een hele droge periode momenteel dus we konden daar overheen lopen. Normaal gesproken staat dat gebied onder water vertelde Dion ons. Hij nam ons mee naar een soort eilandje, rondom het stukje land was namelijk water. Op het stuk stonden veel bomen, daar heeft Dion onze hangmatten aan bevestigd. Opnieuw had Dion een kampvuur gemaakt. Martje en ik hebben gezocht met zaklampen naar hout voor het vuurtje. Toen het vuur groot genoeg was zijn we op mijn hangmat gaan zitten naast het kampvuur en gingen we marshmallows roosteren. Die dingen waren eeenorm zoet. Toen Daph, Tes, Mart en Rais in hun hangmatje inclusief klamboe lagen te pitten was Bas in slaap gevallen op de grond naast het kampvuur. Ik zat nog tegen mijn rugzak aan te kijken naar het kampvuur en later kwam Dion er ook bij zitten. We zitten beiden vaak op de praatstoel dus terwijl de rest in dromenland was hebben we gezellig zitten kletsen. Toen hij wegliep om weer wat hengels uit te hangen iets verder van de slaapplek vandaan, viel ik ook in slaap op de grond. Na een tijdje, geen besef van tijd maar het voelde als “een tijdje”, volgens Dion best een flink tijdje, werd ik wakker en besloot om toch in de hangmat te gaan liggen. Mijn vertrouwde hangmat lag toch ietsje meer comfortabel.
Zondagmorgen kwam Dion tot de ontdekking dat er een meerval aan één van de hengels zat. Hij haalde de vis uit het water en legde deze op de stenen. Daarna pakte hij een stok en stak deze langs de kieuwen van de vis richting de bek zodat de vis aan die stok hing. Zo konden we hem meenemen en schoonmaken en uiteindelijk opeten. Een verser visje kun je haast niet krijgen. De vis aan de stok was best zwaar maar ik besloot om het beest te vervoeren door de jungle terug naar de auto. Aangekomen bij de auto was iedereen bezweet en uitgeteld dus we zijn even gaan zitten. Vervolgens allemaal onze rugzakken in de auto gestopt en terug gereden naar het plaatsje waar we ons zaterdag gewassen hadden. Daar heb ik een lekker roereitje gebakken voor iedereen. Samen hebben we gezellig ontbeten. Ik ben gaan liggen op een van de stenen aan het water terwijl de rest gezellig aan het kletsen was in de schaduw ietsje verderop. Ik hoorde het water klotsen, de vogels fluiten en boven mij vlogen drie gieren. Dion heeft de meerval daar schoon gemaakt en gevuld met knoflook, ui en peper. Vervolgens in een vuilniszak gegooid om het even goed heen en weer te schudden zodat het zich zou mengen. Niet veel later gaf Dion aan dat we toch echt richting de stad moesten gaan anders zou het te laat worden. Toen ik in de auto ging zitten kwam de knoflooklucht me tegemoet van de vis die achterin de auto lag. Dat beloofde een lekker avondmaal te worden. Op de terugweg stopten we weer op de plek waar we die vrijdag ook waren geweest. Het hutje van de Javanen, dit keer zonder andere mensen. Opnieuw nam ik een duik in het koele water terwijl de rest rustig in het hutje zat en Bas en Dion waren weer naar de overkant gegaan op zoek naar dieren. Het begon opeens heeel hard te regenen, dat was echt heerlijk verkoelend! Zelfs zo verkoelend dat ik mijn badlaken maar om me heen had geslagen. Niet veel later begonnen we met koken dus dat zorgde voor wat warmte gelukkig. Ik had bewondering voor de wijze waarop Dion zelf een soort van barbecue in elkaar wist te zetten met takken en een rooster. Het was nog stabiel ook. Ondertussen was ik bezig met het bakken van de groenten en hadden we fijne gesprekken met zijn allen. Toen de vis klaar was verdeelde ik de groenten in bakjes en samen met de vis waren we aan het genieten van het heerlijke eten. Deze vis is absoluut de lekkerste vis die ik ooit heb gegeten! Voordat we terug reden mochten we allemaal een keer schieten met het geweer van Dion. In eerste instantie was ik hartstikke enthousiast maar toen ik het geweer in handen had en Dion het apparaat had gevuld gierde de spanning toch wel door mijn lijf. Toen ik de trekker had overgehaald was ik dan ook geschrokken van het intense geluid wat uit dat ding kwam. Mijn linkeroor was voor een paar seconde echt praktisch doof. Op weg terug naar Paramaribo maakte Dion nog een tussenstop om wat extra borgoe te halen want de drie flessen die hij had meegenomen waren inmiddels leeg. Het was één groot feest in zijn witte busje, harde muziek, borgoe, bananen- en rijstchips. Een vrolijke bedoeling! We proostten in het donker voor het winkeltje met zijn allen op het top weekend. We stopten nog een laatste keer langs de kant van de weg om sterren te kijken, wauw wauw wauw. Het was letterlijk en figuurlijk een schitterende afsluiter!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
