We hebben de boel (kakkerlakken) op zijn kop gezet

Lieve mensen in ons koele kikkerlandje daar aan de andere kant van de wereld,

Ik praat graag zoals jullie weten maar vandaag heb ik er nog meer zin in dan gebruikelijk… Ik wil jullie namelijk héél graag bijpraten over mijn geweldige weekend! Dus bij deze mijn nieuwe blog, veel leesplezier.

Na wederom een top avond bij Havana tot in de vroege morgen wist ik niet hoe snel ik mijn bed moest opzoeken om de uurtjes slaap te gaan benutten die nog beschikbaar waren. Na twee uur slaap werd ik gewekt door mijn trouwe vriend, de wekker. Snel heb ik mijn ontbijt naar binnen gewerkt en ben op de fiets gesprongen naar de Consumentenkring. Het was weer een enerverend ritje. Net nu ik best een steuntje in de rug kon gebruiken waaide het als een malle. Hier in Suriname waait het bijna dagelijks maar die vrijdag vloog het zand me letterlijk om de oren. Maar ach, een scrubje kon ik best gebruiken. Vrijdag 26 september, de verjaardag van Cornellie. Wat was ze blij met mijn aanwezigheid, ik werd begroet met een warme glimlach en dat deed mij goed na de twee uurtjes slaap die ik had gehad. Cornellie is de enige vaste medewerker bij de Consumentenkring zoals ik jullie eerder in één van mijn blogs verteld heb. Ze had taart gekocht en een sapje, echt heel erg lief! Uiteraard had ik ook wat voor haar meegebracht, de glinsterende blik in haar ogen toen ze het verjaardagskaartje las maakte mijn dag helemaal goed. En dan te bedenken dat het tripje naar Nickerie en Bigi Pan nog niet eens begonnen was. Ik had op het kaartje geschreven dat ik haar deze week zou trakteren op een drankje aan de Waterkant. Ze liet me weten dat het haar geweldig leek om alleen al gezellig te kletsen aan de Waterkant en trakteren hoefde ik niet eens te doen volgens haar. Ik vertelde haar lachend dat ik het graag wilde doen. Ze vroeg me voordat ik ging om de datum op het kaartje te vermelden en zei me vol trots dat haar horoscoop haar al had verteld dat ze een persoon zou leren kennen waarmee ze een bijzondere klik zou hebben. Cornellie liet me weten dat ik voor haar die persoon was. Die woorden zorgde opnieuw voor een lach op mijn gezicht.

Na de mogelijke uurtjes slaap benut te hebben en last-minute inpaktaferelen, vertrokken we met een groep mensen vanaf de Prinsessestraat naar ’t Vat. Daar stonden de bussen ons op te wachten waarmee we naar Nickerie zouden gaan. Vier uur lang hebben we gereden over een dramatisch wegdek. Gaten, hobbels, ze maakten er allemaal deel van uit en zorgden voor een spectaculair ritje. Tevens waren de wegen niet tot nauwelijks verlicht dus het was pikkedonker aan weerszijden. Hierdoor was de sterrenhemel mooi zichtbaar! Rond 20:00 waren we gearriveerd. Daar stond ons een verblijf bij een verzorgingstehuis voor gehandicapte kinderen te wachten. Het pand was mede dankzij een Nederlandse stichting gerealiseerd, stichting MEE. Ook hingen er papiertjes aan de muur met foto’s van kinderen waarop vermeld stond hoe ieder kind behandeld moest worden. Bijzonder om te zien. Je moet je voorstellen dat het een aantal gebouwen waren met een binnenplaats. De binnenplaats had een gedeelte met een ondergrond van zand en daar stonden dan schommels. Naast die schommels waren tentjes opgezet waar matrassen in lagen. Ook was er een gedeelte met een betonnen vloer waar een trampoline op stond en wat tafels. Overal hingen her en der hangmatten verspreid. Dubbeldekker hangmatten en gewone hangmatten. Binnen in de huizen waren kamers met bedden, het leek alsof de bedden waren gedoneerd vanuit een ziekenhuis. De foto’s volgen dan zal duidelijker worden wat ik bedoel. Het was binnen het pand enorm warm en we werden vergezeld door veel ongedierte.. Met name de beruchte kakkerlakken vonden het leuk om ons af en toe op stang te jagen. Dat had negatieve gevolgen voor hen want de laatste dag lagen die kakkerlakken allemaal op hun ruggetje verspreid door het pand. Vraag me niet wie de dader was, maar ik was allang blij dat ze tot stilstand waren gebracht en niet doodgetrapt. Van kakkerlakken door naar het avondeten, prettige combinatie al zeg ik het zelf. We liepen gezamenlijk naar een eetcafeetje bij een voetbalveld waar ons kippenpootjes, cassave, aardappel, groente, gekookte banaan en satésaus werd aangeboden. Na het eten zijn we fanatiek gaan voetballen. Ook de dames deden mee, het verschil voor wat betreft het niveau laten we even buiten beschouwing maar we hebben erg veel lol gehad. De geur van transpiratie was waarschijnlijk in heel Nickerie te ruiken maar dat mocht de pret niet drukken. Uiteindelijk gingen we terug naar de slaapplaats om de nodige uurtjes slaap in te halen. Het was waaay to hot in die slaapzaal dus Tes en ik besloten om de ziekenhuisbedden te verplaatsen naar de keuken waar nog enigszins een windje doorheen waaide. Die nacht heb ik prima geslapen, de vermoeidheid zorgde ervoor dat ik binnen een mum van tijd vertrokken was.

Zaterdagochtend werden we rond 06:30 alweer gewekt. We gingen ontbijten bij het cafeetje op loopafstand naast het voetbalveld waar we de avond daarvoor ook hadden gegeten en daarna stapten we met zijn allen op de fiets richting de bootjes. Na een fietsrit op een fiets met een schots en scheef zadel arriveerden we bij de aanlegplaats voor de bootjes waarmee we naar Bigi Pan zouden varen. Die vislucht die daar hing was echt niet te harden maar het symboliseert wel even waar we ons bevonden. Toen iedereen één voor één in het bootje was gestapt, begon ons reisje met de bootjes naar Bigi Pan. Wat… een… ervaring! Echt een prachtige omgeving met heel veel vogels, we hebben een rode ibis gezien (wauwie) en nog vele anderen vogelsoorten. Ook hebben we een aapje gezien en voeren we langs prachtige mangroves. Even ter verduidelijking van het beeld, het is een moerasachtig natuurreservaat. Gedurende de boottocht vertelde Etto ons dat de wegen naar Bigi Pan waren uitgegraven zodat de boten er gemakkelijk naar toe konden varen. Hier en daar botsten we dan ook tegen boomstronken aan wat voor de nodige spanning zorgde. Op een gegeven moment kwamen we bij een stukje waar we de boot over het land moesten duwen. Er waren een soort van plastic draaiwielen die dat zouden moeten bevorderen maar onze hulp werd toch wel gewaardeerd toen het bootje vaststond op het heuveltje. We vervolgden onze bootreis naar een groot gebied met modder. Toen we aankwamen bij dit enorme modderbad waren we laaiend enthousiast aangezien de helft al lag te ploeteren in de modder. Wat hebben we hier een schik gehad met zijn allen! Van moddergevecht tot stapelsessies aan toe. Natuurlijk geheel kansloos omdat je hele lichaam zo glad was door al die modder. De zoute smaak van het modder was ook niet heel aangenaam maar dat maakte het absoluut niet minder leuk. Het voelde heeeerlijk om hier in te liggen, een beter bed kan ik me serieus niet voorstellen. Als je wilde lopen was het erg zwaar, het leek alsof er stukken cement aan je voeten hingen als je stappen wilde zetten. Er werd een wedstrijdje gehouden, wie als eerste bij een stok zou zijn in het midden van dat modderbad. In het begin renden we als een stel enthousiaste kinderen op die stok af maar na een paar meter had iedereen moeite om vooruit te komen en werd er veelal gekropen of een poging gedaan tot schoolslag. Na een tijdje als een stel kinderen zo blij door die modder te hebben gewoeld liepen we terug naar de bootjes. Die lagen nog altijd in het water en daarnaast konden we de modder van ons afspoelen. Een man die ook ons bootje bestuurde was enorm behulpzaam en greep zijn zelfgemaakte gereedschap bij de hand, een gehalveerde plastic frituurfles die functioneerde als schep die gebruikt kon worden zodra er te veel water in de boot lag. Hij gebruikte het schepje om me schoon te spoelen. Terwijl ik daar dankbaar gebruik van maakte stond Joeri opeens op een afstandje te zwaaien met een kippenpoot in zijn hand. Iedereen schreeuwen natuurlijk, ik geef eerlijk toe dat ik ook vrij snel plaatsnam op de rand van het bootje om mezelf verder schoon te spoelen. Ik moet zeggen dat het inderdaad ook al een paar keer door mijn hoofd was gegaan dat ik op dingen stapte die onderwater lagen die ik niet echt kon plaatsen. Toen dacht ik al “Oké Kiek, niet over nadenken verder.” Maar dit was toch wel een soort van bevestiging dat ik het ook echt liever niet wilde weten. Toen iedereen het grootste deel van de modder van zich had afgespoeld gingen we door naar Bigi Pan. Uiteindelijk kwamen we uit op een groot meer waar verschillende huisjes op palen gebouwd stonden, ook wel lodges genoemd. Wij gingen naar Stephanie’s lodge. Daar was het tijd om even rustig te genieten van al het moois wat Bigi Pan te bieden had. Hangmatteren, in de zon liggen, heerlijk eten wat voor ons bereid werd en niet te vergeten het kajakken! Anne en ik gingen vol enthousiasme de kajak in, ik heb het eerste stuk gepeddeld en daarna heeft Anne de peddel in handen genomen zodat ik onze kajak af en toe kon ontdoen van de plas water die erin stond. Toen we terug kwamen van het varen lag iedereen nog lekker te chillen. De helft was al vertrokken, die wilden graag naar een zwembad in Nickerie. Wij besloten om op de prachtige lodge in Bigi Pan te blijven. Uiteindelijk was het ook voor ons tijd om te vertrekken dus we stapten weer in het bootje om terug te varen naar Nickerie. Tes & ik hadden plaatsgenomen op de punt van het bootje, terwijl de wind door onze haren blies en we zo nu en dan onderbroken werden door een enorme tak die we moesten ontwijken, waren we aan het genieten van de omgeving!

Terug bij de fietsen die we geparkeerd hadden bij een huis tegenover de aanlegplaats van de bootjes moest ik nodig plassen. Ik vroeg de mensen of ik even gebruik zou mogen maken van hun toilet en na wat vage communicatie hielp de vrouw mij naar binnen. Daar stond serieus de kerstboom al opgetuigd en er waren mensen voetbal aan het kijken. Ik liep door naar achter want daar was het toilet, onderweg vielen mijn ogen op een kamer links. Er lagen matrasjes op de grond en het zag er niet heel schoon uit. Toen ik achter kwam was er een grote houten deur waar toilet op stond geschreven met een zwarte viltstift. Wat ik daar aantrof zal ik niet omschrijven maar ik kan jullie wel vertellen dat ik in mijn leven niet eerder zo erg de neiging heb gehad om zo snel mogelijk weg te komen. Je zult mij niet snel meer horen klagen over de dixies op festivalterreinen! :)

Toen iedereen weer een fiets had gevonden gingen we terug naar Nickerie. Bij het tehuis nam vrijwel iedereen een douche om zich een beetje op te frissen. Dat ging vrij lastig met de paar straaltjes water die over mijn lichaam drupten maar beter dan geen douche natuurlijk. Daarna sprongen we wederom met zijn allen op de fiets om naar de dijk te fietsen zodat we de zonsondergang konden aanschouwen. Eenmaal aangekomen bij de dijk zag ik een paar mensen als een stel gekken rennen naar die dijk en toen ik zelf bovenop stond bleek dat de zon al was onder gegaan. Velen waren lichtelijk gepikeerd doordat we het spektakel gemist hadden maar ik en zo nog wat anderen konden er wel om lachen. Het was hoe dan ook een prachtig uitzicht! We zijn vervolgens lekker een drankje gaan drinken tegenover de dijk bij een gezellig restaurantje waar je uitkeek op palmbomen en de halve maan. Na een tijdje kwam ons de heerlijke geur van eten tegemoet, ze hadden röti voor ons gemaakt. En die was hééérlijk! De beste röti die ik tot nu toe gegeten heb. Alleen jammer dat ik zelf iets te enthousiast was met de groenten waar voornamelijk pepers in zaten, daardoor was het nog pittiger maar het smaakte alsnog verrukkelijk. Toen iedereen zijn buikje gevuld had, dronken we rustig onze drankjes op en fietsten terug naar ons verblijf. We hielden een tussenstop bij een Chinese supermarkt om daar wat alcoholische dranken te halen. Thuis hebben we onder het genot van deze drankjes, spelletjes gedaan en zitten kletsen. Het voelde weer even alsof ik op de middelbare school zat en met een groepje ging “indrinken”. Best komisch. Rond 23:00 liepen we met zijn allen door de straten van Nickerie naar het festivalterrein waar de Parbo Night plaatsvond. De setting had wel iets weg van het bevrijdingsfestival. Dit was wel echt de klapper van de avond! Wat een ge-wel-dige avond en nacht hebben we daar met zijn allen gehad. Je zou denken dat Surinamers flink losgaan zoals dat hier in Paramaribo in clubs wel degelijk het geval is maar men stond in eerste instantie aardig rustig daar in tegenstelling tot wij Hollanders. Springen, dansen, zingen, wat een plezier! Er was een podium met twee presentatoren, er werden een aantal mensen uit het publiek gehaald en voor we het wisten stond Tessa op het podium van de Parbo Night in Nickerie. Gevolgd door nog vier meiden waaronder ikzelf. En later toen ik me omdraaide was opeens het hele podium gevuld met de crew waarmee we op trip waren, op een aantal na. Filmcamera’s, Gopro’s, fototoestellen, ik wil niet weten waar het beeldmateriaal allemaal terecht komt maar we gingen los en hadden plezier. Naderhand kregen we een wit t-shirt met daarop “100% surinamer na de eerste djogo”. Daar heb ik met veel plezier de rest van de avond in vertoefd ondanks de geur van pas gefabriceerde kledij die ik bij me droeg. Na de Parbo Night begonnen we aan een wandeling die ik gerust zou durven definiëren als zijnde de Surinaamse vierdaagse. Mijn benen waren al voorzien van de nodige spierpijn van de fanatieke voetbalsessie en het spelen in de modder dus dat kon er ook nog wel bij. Ja, jullie zullen misschien denken, Kiki in Suriname waar alles lekker rustig gaat. Sommigen vroegen mij zelfs voor vertrek hoe ik het zou doen met sporten, één van mijn favoriete bezigheden. Nou actief ben ik hier voldoende dus! Hier en daar werden we vergezeld door zwerfhonden, waar ik eigenlijk niet bepaald fan van ben maar gelukkig wist Etto trucjes waardoor de honden wel uit onze buurt bleven. Zo trok hij opeens random een halve boomstronk uit een boom langs de weg om die achter ons aan te slepen. Door het grote object bleven de honden wel uit onze buurt. We kwamen aan bij de Zappelin, een café waar schijnbaar een afterparty gaande was maar ik besloot met een aantal anderen dat het mooi was geweest. Dus we vervolgden onze weg terug naar het tehuis. Die nacht heb ik mijn klamboe gepakt en heb deze samen met Dick geïnstalleerd boven de dubbeldekker hangmat en ben daarin gaan slapen. Dat was véél beter dan die nacht daarvoor in het warme gebouw. Slapen in een hangmat is echt heel aangenaam, tot mijn grote verbazing. Velen hadden het wel gezegd maar nu heb ik het toch ook echt zelf ervaren. Binnenkort ga ik dan ook even langs de Saramaccastraat om zelf zo’n fijne hangmat aan te schaffen. ’s Morgens toen de zon opkwam en in mijn gezicht scheen hoorde ik vogeltjes fluiten, een zeer fijne manier om wakker te worden. Ik zou er geen problemen mee hebben om vaker op die manier te ontwaken hoor. Als enige was ik om 8 uur uit de veren dus ik besloot een douche te nemen aangezien er maar weinig douches waren en na zo’n wilde nacht wilde iedereen natuurlijk graag douchen. Heerlijk zo’n koele frisse douche, ik hees mezelf in wat schone kleren en ben terug gaan liggen in de hangmat, dit keer inclusief iPod. Met de stem van Phil Collins viel ik zo opnieuw in slaap en werd na een paar uurtjes weer wakker. Met een slaperig hoofd kwam ik uit de hangmat terwijl de binnenplaats gevuld was met brakke hoofdjes van de medemens. Die ochtend hebben we met een aantal gezellig gezeten op het binnenplaatsje, wachtend tot de busjes zouden arriveren om terug te keren naar Paramaribo. Na een paar uur konden we terug met de busjes naar Paramaribo, onderweg naar de Prinsessestraat heb ik het boek “Verslaafd aan denken” uitgelezen en wat geslapen. Dit weekend had ik echt voor geen goud willen missen!

Maandag werd ik blij verrast door Cornellie toen ik aankwam bij de Consumentenkring. Ze had iets gelezen in de krant en was van mening dat we er samen naar toe zouden moeten gaan. Dus we gaan aankomende vrijdag samen naar een lezing over Bruno Gröning, een Duits gebedsgenezer. Ik ben benieuwd... Morgenochtend ga ik namens de Consumentenkring naar het Ministerie van Volksgezondheid voor een bijeenkomst over Chikungunya en morgenavond begin ik waarschijnlijk aan een beginnerscursus salsa. De rest van de week zit vast weer vol leuke activiteiten. Ik houd jullie op de hoogte!

Liefs Kiki