Vliegende tijd in Suriname

Hallo, hier weer een Kiki vol nieuwe verhaaltjes.

Er is nog geen dag geweest waarop ik me heb verveeld hier in Paramaribo. Misschien moet ik zo'n dag binnenkort toch maar eens inlassen. Een dagje samen met mijn boek in de Palmentuin waar het heerlijk rustig is, dat lijkt me wel wat. Maar oké, dat nu even geheel terzijde. Vorige week woensdag had ik beloofd te koken voor de rest. Ik had de specialiteit van Lies in gedachten, zoete aardappel, groentemix, kip en mosterd. Nadat ik twee kilo kip in stukken had gehakt kwam ik tot de conclusie dat ik koken heel erg leuk vind, maar wel voor maximaal vier personen… Gelukkig bood Serea aan om me te helpen en later hielp Martje ons nog een handje. Ik had zoals dat hier genoemd wordt “zoete patat” gekocht, in de veronderstelling dat het zoete aardappelen waren. Dat was dus niet bepaald het geval. Maaar de zoete patatten waren ook erg lekker in combinatie met de kip, groenten en mosterd! Ook de rest zei dat het goed smaakte dus ik was tevreden. Bij deze Lies, een complimentje vanuit Paramaribo voor jouw ontdekking eerder dit jaar. Nadat ik tien keer had gezegd dat ik wilde gaan hardlopen en een aantal keer had gevraagd of iemand zich geroepen voelde mee te gaan, wat dus niet het geval was want men vond het te warm.. Besloot ik om een Insanity workout te doen. Nou, dat was echt een “Don’t try this at Paramaribo” ding. Het deed me ook echt denken aan het plaatje met de tekst: “If sweat is fat crying then I am an emotional mess.” A fijn, ik had er in ieder geval een voldaan gevoel aan overgehouden na tien dagen niet gesport te hebben. Later die avond hebben Martje, Bas, Tessa en ik Expeditie Robinson gekeken onder het genot van een kopje thee. Dat kunnen wij dus ook prima, non-alcoholische dranken nuttigen. Soms lijkt het misschien alsof Facebook jullie wat anders wil vertellen namelijk. Overigens, over Expeditie Robinson gesproken. Wat is die Kay Nambiar fijn om naar te kijken. Tes en ik waren aan het zwijmelen tot grote ergernis van Bas natuurlijk, als enige man in ons midden.

Donderdag heb ik voor het eerst Saoto soep gegeten, weer een nieuwe liefde ontdekt! Die avond zijn we thuis aan de Prinsessestraat gaan zitten met Parbo bier en Chillers. Toen Tes ontwaakt was uit haar schoonheidsslaapje zijn we met de taxi naar de Havana vertrokken. Die avond was absoluut de leukste stapavond in Paramaribo so far! Ik was nog niet eerder bij Havana geweest. Het is een bovenverdieping en je kijkt uit over de haven van de stad en de brug kun je zien, die is heel mooi verlicht. Tot 01:00 heb ik mijn ogen uitgekeken, er waren mensen echt prachtig aan het salsa dansen. Daarna werd de dansvloer beschikbaar gesteld voor iedereen en konden we onze eigen heupjes losgooien. Er werd weer uitbundig gedekkerd door sommigen en de meest gekke dansjes kwamen voorbij. Wie absoluut niet vergeten mag worden is Fred, waarover ik al eerder verteld heb. De man die is opgegroeid in het binnenland en nu trips organiseert. Die beste man kon dansen… Ongelofelijk! Ik vroeg hem waar hij had leren dansen, hij antwoordde “ik doe maar wat”. Ik zei dat hij dan maar goed wat deed. Volgens mij word je hier gewoon geboren met van die ritmische heupen, ik vind het helemaal mooi. Hij wist mij, als beginner voor wat betreft salsa, ook echt perfect te begeleiden waardoor het leek alsof ik er nog iets van bakte ook. De avond werd helemaal mooi afgesloten toen Fred ons naar huis ging brengen in zijn jeep en het nummer Holes van Passenger uit zijn crappy autoradio galmde. Ik viel met een glimlach in slaap.

Vrijdag volgde een ontmoeting met twee Zweedse jongens bij ZIN, een zwembad hier in Parmaribo. Toen ik mijn spullen aan het uitstallen was op een tafel onder een dak (deze waren compleet nat geregend) liepen zij binnen en vroegen me of ze aan tafel plaats mochten nemen. Ik had ze die avond daarvoor ook al gezien bij Havana dus ik vond het prima. Met mijn gebrekkige Engels startten we een gesprek en zo begonnen ze te vertellen, de vader van één van de jongens heeft een zeilboot. Die boot is het hoofdverblijf van zijn vader en zij waren met hem mee gaan reizen o.a. langs Frans Guyana en Suriname. De jongens hadden een tussenjaar genomen van hun studie om te reizen tot juni volgend jaar. Ze vonden de bootreis naar eigen zeggen heel “intense” omdat je constant met elkaar bent, je kan geen kant op. De avond in Havana was dan ook hun eerste avond dat ze er even echt tussenuit waren. Wat voor ons een gezellige stapavond was, was voor hen een verademing. Zaterdagochtend half vijf zouden ze verder gaan met de boot richting Tobago, een klein eiland dat tot de Kleine Antillen behoort. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord, ik weet het, heel slecht. Maar ik werd overspoeld met filmpjes en foto’s van hun ontdekkingen, echt geweldig om te zien. Daardoor werd mijn lust om eventueel in januari te gaan backpacken door een ander land in Zuid-Amerika nog groter. Die middag heb ik voor het eerst Cassavesoep gegeten, ook héél lekkerrr. Echt heerlijk om al die nieuwe gerechten hier uit te proberen! Overigens was die vrijdag de eerste keer in Suriname dat ik het echt koud had, het regende pijpenstelen dus het was enorm afgekoeld. Die regen hield ons ook wel een tijdje onder het dak van ZIN dus besloten Bas en ik om een potje te gaan poolen. Het spande erom maar uiteraard had Bas uiteindelijk gewonnen. ’s Avonds zijn we uiteten gegaan bij ’t Vat en daar volgde wederom een bijzondere ontmoeting. We werden onderbroken door een oudere man met een wijde blouse aan, hij kwam bij onze tafel staan waardoor we allen enigszins op onze hoede waren en we vroegen ons af wat hij van plan was. Hij hield het nogal spannend. Hij haalde een pak opgevouwen verkreukte A4tjes uit zijn borstzak. Na een paar minuten frummelen kwam het tevoorschijn, een half gescheurde foto op een a4 blad in het zwart wit met de man samen met Willem-Alexander en Maxima. Hij liet het vol trots zien en vertelde ons dat hij een keer tot ereburger van Amsterdam was benoemd. Hij vertelde over dertig beelden en over het Stedelijk Museum waar wat werken van hem stonden. Berdien, Josephine, Anne, Tessa en ik bleven de man een beetje schaapachtig aanstaren en waren onder de indruk maar het leek op de één of andere manier een beetje onwerkelijk. Tot de man, Erwin de Vries genaamd, weg was en wij op onderzoek uit gingen en tot de conclusie kwamen dat we de man véél te weinig hebben gevraagd. Ik hoop dan ook dat ik hem nog een keer tegen het lijf loop. Na de nodige alcoholische drankjes zijn we met de taxi naar het Surinaamse Dream Café gegaan, ik geloof dat we hier de enige Nederlanders binnen waren. Dat was een grappige ervaring. Er was een cameraman non-stop foto’s aan het schieten en we werden van alle kanten geknuffeld en heen en weer gehost op de muziek. Na een klein uurtje hadden we daar overigens wel genoeg van en zijn we doorgegaan naar de Touché, waar we weer tot in de vroege uurtjes hebben gedanst!

Zaterdag begon om 17:00 de Booming Party alweer. Allereerst gingen we eten bij Broki, een heel mooi restaurant aan de Waterkant. Toen de partybussen eenmaal gearriveerd waren konden we vertrekken naar de Soho Lounge. Die partybus, wat een lol! Dat is een bus zonder dak inclusief harde muziek waarop iedereen lekker kan losgaan. Rijdend door de stad Paramaribo, echt genieten. Bij de Soho Lounge heb ik de eerste Mojito gedronken die ook echt smaakte naar een Mojito zoals we die in Nederland kennen. Wat ook opmerkelijk was die avond, was de DJ van de Soho Lounge. Hij droeg een paars t-shirt met een tekst. Hij was zijn dj tafel, het leek op een keyboard, aan het installeren en ik liep even naar hem toe om te lezen wat er nou precies op dat shirt stond. Het luidde als volgt: “Niks, begint… Niks, eindigt… Alles, is het gevolg van wat is voorgegaan… Alles is een moment in het nu… Kies je “nu” zorgvuldig want het vormt je toekomst…” Hij vertelde me dat hij de tekst zelf had bedacht en ik vroeg hem waar ik meer van zijn teksten zou kunnen lezen want ik was natuurlijk erg enthousiast. Hij vertelde me dat hij zijn teksten alleen op shirts liet drukken om ze vervolgens te dragen. Rond half 12 werden we weer met de partybus vervoerd naar een luxe hotel met een zwembad. Daar ging de poolparty van start. Het enige wat ik daarover ga zeggen is: wat een nacht.

Zondagochtend, brak als ik was, ben ik uit bed gegaan omdat we naar de Colakreek gingen. Heeerlijk om op je brakke zondag lekker lui in een busje te kunnen zitten onder het genot van de mooie Surinaamse omgeving en muziekjes. Eenmaal gearriveerd bij de Colakreek hebben we ons onder een boom in de schaduw geplant en zijn het water in gegaan. Het wordt Colakreek genoemd omdat het lijkt alsof je in cola zwemt, bruin water dus. Heel apart maar wel grappig. Ik was er niet heel fan van moet ik zeggen, ben één keer in het water geweest maar het was erg ondiep waar wij lagen dus zwemmen zat er ook niet echt in. Ik heb vooral op mijn handdoek gelegen en ben op pad gegaan om een aantal foto’s te maken. Tot mijn grote verbazing heb ik een hardloopmaat ontmoet bij de Colakreek. Hij staat iedere morgen 04:00 op en gaat dan lopen voordat hij moet werken. Vanaf nu kan ik dus iedere dag gaan hardlopen als ik wil. Dat ben ik uiteraard niet van plan maar wel handig dat iemand mij een beetje wegwijs kan maken en het ook leuk vindt om te lopen. Bij die Colakreek moet je overigens niet denken dat je tot rust kan komen.. Toen we een hapje wilden gaan eten ging er eerst een fotosessie aan vooraf. Drie jongens uit Frans Guyana waren hier op vakantie en wilden maar al te graag met ons op de foto. Na tig foto’s vonden we het wel mooi geweest en zijn lekker gaan eten. Verder waren het prima mensen, gezellig om mee te kletsen. De terugweg was best vermoeiend, weer twee uur rijden maar ik vond het wel prima. Die avond ben ik vroeg mijn bed ingedoken om even bij te komen van het feestelijke weekend!

Nog even over mijn stage bij de Consumentenkring, ook niet geheel onbelangrijk. Ik heb het enorm naar mijn zin! Afgelopen weken heb ik veel interviews afgenomen, een analyse gemaakt van de resultaten van een onderzoek dat al was uitgevoerd, een begin gemaakt aan het communicatieplan en een begin gemaakt aan mijn eigen onderzoek. Ook heb ik natuurlijk gewerkt aan die altijd fijne reflectieverslagen. Ik merk wel dat ik echt moet wennen aan de structuur hier. Het is zo anders, niks is vergelijkbaar met Nederland wat dat betreft. Het tempo ligt veel lager, je zou denken dat dat vrij relaxt is maar ik moet er oprecht aan wennen om minder snel te willen werken. Ook vertelde een voorzitter van de Associatie van Surinaamse Fabrikanten (ASFA) waar ik dinsdag een interview mee had dat hier in Suriname een afspraak geen afspraak is. Hij zei “We zijn er allemaal niet even trots op maar het is gewoon wel zo.” Ook neemt men hier gedurende een interview gerust ongegeneerd de telefoon op om een privégesprek te starten waar je dan gewoon bij zit. Gister had ik een interview met een gezellige wijze man! Hij bezit maar liefst vier diploma’s en heeft o.a. in België gestudeerd. Hij wist me veel te vertellen over Suriname, zowel over hoe het er nu aan toe gaat als verhalen over de geschiedenis van Suriname. Hij heeft twee boeken geschreven en deed toepasselijke uitspraken als “men moet lezen anders blijf je maar een oppervlakkig persoon”. Ook hij werd een aantal keer gebeld gedurende het interview maar hij gaf netjes aan dat hij bezig was en op een later tijdstip terug zou bellen. Hij vond me een “flinke meid”, ik vroeg hem uiteraard lachend wat zijn definitie was van flink. Hij vertelde me dat hij me moedig en dapper vond, altijd leuk om te horen natuurlijk. Verder was het terrein van de Anton de Kom Universiteit van Suriname echt prachtig, ik keek mijn ogen uit en ik ga er zeker nog een keer heen om een bezoekje te brengen aan de bibliotheek.

Nog één nachtje slapen en dan vertrekken we naar Nickerie en Bigipan! Voor nu eerst maar eens aan het werk en zien wat deze dag mij brengt.

Een dikke brassa vanuit Paramaribo