Kakkerlak, bamboe, piranha's en fiets met gebreken

Goedenavond Nederland,

Het duurde even maar dan heb je ook wat…
De laatste keer dat ik heb geblogd is inmiddels alweer een weekje geleden. De tijd vliegt hier voorbij!

Afgelopen dinsdag zijn Martje & Tessa aangekomen in Paramaribo. Twee gezellige meiden die ook studeren aan de Hogeschool Utrecht. Zij hebben hun stage ook via Corrie geregeld dus ik had al wel van de namen gehoord. Toen Martje, Tessa en ik die dinsdag rond een uurtje of 19:00 eindelijk klaar waren met boodschappen doen stond ik op het punt om een taxi te bellen met mijn Surinaamse telefoon. Drie keer raden wat door mijn oor galmde… “Uw beltegoed is te laag. U moet opwaarderen.” Nee, hier in Suriname is het niet zo dat je via SMS of bellen kan opwaarderen. In Suriname werkt dat even anders, je moet namelijk een kaartje kopen met een opwaardeercode. En laten ze die nou net niet verkopen bij de Tullip supermarkt waar wij zojuist voor stonden. Er zat niets anders op dan met zijn drieën door de straten van Paramaribo te gaan lopen met onze gevulde boodschappentassen inclusief twee enorme pakken toiletpapier. Laatstgenoemde zou natuurlijk wel goed van pas kunnen komen als we achtervolgd zouden worden. We gingen op zoek naar één van de velen Chinese supermarktjes voor een opwaardeerkaart . Toen we eindelijk een supermarkt gevonden hadden waren we al ruim over de helft van de wandeltocht naar huis dus we besloten, nadat we vergezeld werden door een kakkerlak die van het plafond lanceerde, om onze weg te vervolgen. Zigzaggend over de weg, steeds weer zoekend naar een fatsoenlijk looppad, kwamen we uiteindelijk aan bij de Prinsessenstraat. Vervolgens hebben we onze boodschappen opgeruimd en een taxi gebeld. De taxichauffeur adviseerde ons te gaan eten in Blauwgrond dus daar lieten we ons naar toe brengen. Bij Mirosso hebben we genoten van een heerlijke maaltijd, het was een indisch restaurant waar het personeel gekleed was in culturele kleding. Ik heb daar voor het eerst in mijn leven bamboe (scheuten) gegeten en het was erg lekker. Een aanrader!

Woensdagmorgen heb ik twee interviews afgenomen bij de Consumentenkring, heel interessant om de bestuursleden te hebben gesproken. Meneer Hoever heeft mij erg veel verteld over de juridische zaken hier in Suriname maar ook over zijn vrouw en kinderen die in Nederland hebben gestudeerd. Gedurende het gesprek besefte ik opnieuw hoe gezegend ik me mag voelen dat ik een studie kan volgen. Veel Surinaamse kinderen zijn afhankelijk van de financiële situatie van hun ouders voor wat betreft studeren. Daarnaast was meneer Hoever enorm te spreken over de hulp vanuit Nederland, zo hebben verschillende hoogleraren uit Nederland zijn vrouw geholpen om promotie te krijgen. Leuk om te horen. Die middag heb ik samen met Tes winkeltjes afgestruind in het centrum. Erg gezellig. Veel tassen, schoenen, horloges en hoeden gezien. Woensdagavond zijn we uiteten gegaan met heeel veel Nederlandse stagiaires bij ’t Vat zoals jullie mogelijk al op een foto voorbij hadden zien komen op Facebook.

Donderdag was opnieuw een enerverend dagje in Paramaribo. ’s Morgens was ik onder het genot van John Legend in mijn oren op de fiets onderweg naar de Consumentenkring. Heerlijk om zo iedere morgen even rustig op te starten. Maar ik werd na zo’n kwartier fietsen wel wakker geschud. Toen ik namelijk wilde remmen omdat een kruispunt naderde, ontdekte ik dat mijn rem niet functioneerde. Ik zette direct mijn voeten aan de grond en probeerde zo al schurend over de grond de fiets tot stilstand te brengen. Het moet er vast komisch uit hebben gezien, al helemaal voor de lokale bevolking waarvan zeker de helft nog nooit op een fiets heeft gezeten. Wat bleek nou? Mijn ketting lag eraf. Ik huur hier een omafiets met terugtraprem, even om het beeld compleet te maken. Wat had ik spijt dat ik nooit heb gevraagd aan iemand om me te leren hoe je een fietsketting terug op je fiets legt. Het gebeurde aan een vrij drukke straat dus ik meteen wuiven naar een man die langsfietste om te vragen of hij me een handje kon helpen. Hij stapte van zijn fiets en pakte een setje schroevendraaiers uit zijn rugzak. Ik natuurlijk herhaaldelijk vertellen tegen die meneer hoe blij ik met hem was totdat hij constateerde niet de juiste schroevendraaier bij zich te hebben. Hij bood zijn excuses aan en gaf aan dat hij graag zou willen helpen maar dat het helaas niet ging lukken. Uiteraard bedankte ik de man voor zijn inspanning en vervolgde mijn weg met de benenwagen richting stage. Ik moest nog zeker 3 kilometer maar ik had mijn muziek.. en zag het als een nieuwe uitdaging. Zo’n 500 meter verderop zag ik opeens een aantal jongens op een randje zitten. Zonder twijfel vroeg ik of één van de jongens me zou kunnen helpen. Direct sprongen ze op en tilden mijn fiets ondersteboven om die verdomde ketting weer op zijn plaats te krijgen. Na een tijdje stapte ik met een dankbare glimlach op mijn fiets om mijn weg te vervolgen naar stage. Ik liet de handige jongen die mijn fiets had gerepareerd weten dat hij “mijn held van de dag” was. Dit vond hij erg leuk om te horen volgens mij. Donderdagavond zijn we met een groep röti gaan eten. We wilden daarna gaan zwemmen maar eenmaal gearriveerd bij Parima bleek dat zij 19:45 gingen sluiten en het was 19:15, niet bepaald de moeite waard dus. Toen besloten we om gezellig aan de Prinsessenstraat te gaan “zwemmen” in ons mini-badje. Beter gezegd, gezellig vertoeven samen en verhalen delen.

Vrijdag heb ik thuis gewerkt voor stage omdat er geen mensen waren op kantoor die ik zou moeten interviewen. Die middag ben ik met Bas gaan fietsen door Paramaribo. Ik moest een kaart op de post doen en we wilden wat boodschapjes doen. Avocado’s hebben ze hier echt in overvloed, laat dat nu net mijn lievelingsvrucht zijn. Hier wordt de vrucht alleen advocaat genoemd en hij is drie keer zo groot als een avocado die in de Nederlandse supermarkt ligt. Maar goed later zijn Bas, Martje, Tessa en ik naar ZIN gegaan. Een zwembad waar we de hele middag hebben vertoefd. Daarna hebben Bas en ik, pasta pesto met zalm en brocolli gemaakt. Vervolgens even een powernapje gedaan. Later op de avond zijn we met zijn allen buiten gaan zitten, hebben cocktails gedronken die Cynthia had gemaakt. Het was haar laatste avond dus zij had die voor ons klaar gemaakt. Het spel “ik heb nog nooit” heeft ons een flinke poos weten te vermaken en de nodige genânte verhalen op tafel gekregen. Ook heb ik een reggae remix van All Of Me leren kennen, heel chill. Voor de nieuwsgierige mensen onder ons: http://www.youtube.com/watch?v=r6lcR88P938 Daarna zijn Tessa, Bas en ik naar de Zanzibar gegaan. Daar waren ook weer veel bekenden. Ik heb weer lekker genoten van de Borgoe cocktails terwijl de rest aan het Parbo bier zat. Rond 02:00 zijn we vertrokken naar Club Touché en hebben ons daar enorm vermaakt zoals ook op de Facebook foto's te zien is. Tot in de vroege uurtjes zijn we doorgegaan. Zo heb ik salsa gedanst en iemand wist me zover te krijgen merengue te dansen. Rond 07:00 lag ik dan eindelijk in bed.

Zaterdagochtend was ik ondanks dat het de avond ervoor zo laat was geworden gewoon rond 11:00 weer wakker. Nog steeds het ochtendritme vermoed ik. Tessa en Martje hadden het idee om te gaan fietsen en daar zeg ik als sportfanaat natuurlijk geen nee tegen. Rond 14:00 sprongen we op de fiets richting Leonsberg om daar het bootje naar Nieuw-Amsterdam te nemen. Na wat hevige regenbuien, lugubere figuren en zonnebrandcrèmesessies onderweg waren we eindelijk gearriveerd. Drie mannen hebben onze fietsen de boot op getild en zo gingen we naar Nieuw-Amsterdam. Prachtig fort! We vervolgden onze weg langs Commewijne, waar allemaal oude plantages waren, naar Paramaribo. Het was erg indrukwekkend om door deze omgeving te fietsen. Na een flinke tocht kwamen we aan bij de brug. Na een fietstocht van ongeveer 30 km waren we alle drie lichtelijk in shock na het waarnemen van deze brug. Tegelijkertijd waren we enthousiast omdat het natuurlijk een uitdaging zou worden deze te beklimmen. Het was vergelijkbaar qua stijgingspercentage met de Alpe d’Huez vermoedde ik. Nu dan wel met een loeizware omafiets maar dat mocht de pret niet drukken. Ik moest en zal in één keer naar boven fietsen. Toen we vol trots bovenop de brug stonden waren er veel mensen die uit hun autoraampje schreeuwden: “Niet springen hè!” Nee natuurlijk niet duppies. We leggen ons momentje even vast met de camera, dat was alles. ’s Avonds hebben we onszelf beloond met röti, daar kan ik echt geen genoeg van krijgen. Daarna heb ik mijn eerste handwasje maar eens gedaan en ben naar bed gegaan. Het was pas 22:00 maar ik was echt gesloopt.

Zondagmorgen vertrokken we om 09:00 richting Overbridge met de hele Prinsessenstraat en nog wat mensen. Tussentijds stopten we bij een Warung. Lekker dat het eten daar was!! Bij Overbridge heb we lekker kunnen hangmatteren met een boekje en veel gezwommen. In de Surinaamse rivier zwemmen piranha’s dus er was een speciaal soort hek gebouwd onder water bij het zwemgedeelte. Toch gingen we met Lucien (onze huisbaas) een stukje varen in de middag en uiteindelijk zwemmen in de rivier waar die beesten in rondzwemmen. Iedereen is ongedeerd gebleven, wel spannend hoor. Maar echt genoten, zelfs van de in totaal vier uur durende rit met het busje.

Gistermorgen heb ik weer stage gehad en daarna ben ik langs Vreemdelingenzaken gegaan om mijn machtiging tot kort verblijf verder te regelen. Gelukkig had ik mijn vertrouwde boek , Verslaafd aan denken van Jan Geurtz, bij want ik heb maar liefst twee uur zitten wachten daar en het enige wat ik uiteindelijk rijker ben geworden is een stempel voor drie maanden en een afspraak voor 17 oktober om opnieuw langs te komen met een pak papieren. ’s Middags regende het hard en lang dus hebben we gezellig op de Prinsessenstraat gezeten met een groepje. ’s Avonds was het gelukkig droog en zijn we gaan zwemmen in Parima.

Het weekend van 26 september hebben we een trip geboekt naar Nickerie en Bigipan. Parbonight, door de modder rollen, vissen, kajakken en ga zo maar door.. Kan niet wachten!